unutmak için kıraathanelerde sürterken, bir elde zar bir elde çay tavla atarken telefonun çalmasıyla başlayan aydınlanma çağıdır. telefona çalar, 'açma açma' der çevredekiler, 'gizliden kim arar ki beni, du bi açayım' dersin ve bir sessizlik...
- aloo,aloo? (zar, tavla, hadisene diyen arkadaşlar)
-...
(telefon kapanır)
düşünürsün, düşünürsün; kimdir ki bu şimdi?
sonra jeton düşer; 'bu oyduuğ, niye açtım ki telefonuğ?! ben unuttum ki onu, ondan açtım yağğ'
bir saniye sonra zaferi kutlarsın, başarmışsındır; 'oha oha onu unuttum lan gördünüz mü?!'
başka akıntılara kapıllmışken birden aklına gelir geçmişteki anılar, sahi benim böyle bir sevgilim vardı değil mi dersin. inceden bir tebessüm eder, siktir eder, deniz kızıyla akıntıda yol almaya devam edersin.
