izmit'te yaşadığım dönemde başıma gelmiş ibretlik durum. eski sevgilinin ruh halinin sorgulanmasına yol açabilir.
yürüyüş yolunda yürüyorum, bayağı jantiyim. ceket, pantalon, gömlek, kravat falan. belsa'nın oradaki yokuştan yukarıya çıktım. kocaeli'nde ikamet edenler bilir, burada eczaneler ve iki tane simitçi vardır. simitçi dediklerim simit land ve simit sarayı diye iki tane simitçi işte. ha, bunların ilkinde yani simit land'de kerhane tatlısı satılır arkadaşlar, dükkanın dışında. neyse, konu fazla dağıldı. tam oradan geçiyordum ki, rastlaştık. elinde ufak bir kesekağıdına konulmuş bir kerhane tatlısı vardı...
+ aa, naber bugun cok asabiyim?
- iyi, seni sormalı. afiyet olsun halka tatlısı almışsın. *
+ ay, evet ya. çok severim küçüklüğümden beri. nereye gidiyorsun?
- ya stüdyoya gideceğim, prova falan...
+ iyi tamam o zaman tutmayayım ben seni:)
- sağol canım sağol, hadi afiyet olsun.
aramızda, unuttuğum detayların olabilitesi olsa da, yaklaşık olarak böyle bir diyalog geçti. sonra da stüdyoya gittim. davul çalarken eski sevgilimi ve elindeki kerhane tatlısını düşünerek zillere hunharca vurdum, pedala dana gibi bastım...
