çok meşakkatli bir arayıştır. pat diye bulunmaz. eşe dosta, arkadaşlara danışılır. her kafadan bir ses çıkar. hiç kimsenin fikri beğenilmez. "ama öyle dersem, bahane olduğunu anlar." diyerek her bahaneden vazgeçilir. en sonunda "saat kaç ?" gibi saçma bir bahaneyle malum kişi aranır. o da "ikiyi çeyrek geçiyor" deyip kapatır.
- niye aradın yine ya? !
- ya senin bir arkadaşın vardı, bodrum' da tanışmıştık hani. sarışın olan, neydi onun adı?
- sevda' yı mı diyorsun? ne oldu ki?
- tabi ya sevda! dün gece çok sarhoştum, bende kaldı da. sabah adı aklıma gelmedi, bir sorayım dedim. neyse görüşürüz
- aloo, nabıyon
- öfff ne var işim var hadi ne söyleyeceksen söyle hemen
- şey tamam kızım tamam. şeyi soracaktım benim ince uçlu nokia şarj aleti sende mi.
Çocukça bir eylem. Kabotaj bayramını kutlamak gibi saçma bahanelere sığınmak yerine özleyip aradığınızı itiraf etmek daha mantıklı ve onurlu bir davranış.
Elbette En doğrusu; hiç aramamak ve geçmişi geçmişte bırakmaktır.
