Onun bana "değmezsin sen" benim ona "...". Sustum demedim birşey çok ağrıma gitmişti yaptığı ama ondan önce seni seviyorumdur son sözüm muhtemelen. Önce benle konuşsaydın keşke beraber gögüs gerseydik zorluklara.
Neyse zaten hiç halim yok.
Şu cümle bile özetim benim işte. Hayatımda yer alan her insana anne, abla olmaya çalışmak sanırım çok da doğru değil. Bırak koca insan ilacını kendi içsin, yemeğini yemeyi düşünsün, hasta olmamak için kalın giyinsin. Hep rollerimi unuttuğum için hata yaptım, hep.
Peki.
Binlerce cümle içinden, kelimenin içinden sadece peki. Çünkü anlattığım, konuştuğum, söylediğim hiç bir şeyi dinlememişti. Bende sadece son söylediği kırıcı cümlelere peki demiştim. Hiç sevmem halbuki...
