birileri geliyor, birileri gidiyor. bağ kuruluyor, bağ yıkılıyor. her şey ağırdan değişiyor hissi yaratıp duruma yavaşça alışırken, kendimi bir adım geri çektiğimde değişimin hızına yetişilmediğini farkediyorum. tıpkı yavaş giden bir dolmuştan "ne de olsa yavaş gidiyor ehehe" deyip inmeye kalkışında zeminle özlem gidermen gibi bir sonuç doğuruyor.
herkesin sorunları var ve hayat herkese aynı şartları sunmuyor, farkındayım. inan farklı olsun isterdim fakat gücüm küçük dalgalar oluşturuyor anca.
gelenler olduğu için, yalnızlığı şu an yoğun ve sürekli olarak değil nöbet şeklinde yaşıyoruz. geçer diye bakıp kelimelere dökmekten kaçınıyoruz. geçsin veya geçmesin, var olduğum müddetçe yanında olabileceğimi bilmeni isterim. bu şey değil, holo sono oşoğom, sono sovoyorom. sadece insanın kıymetsizleştirilip bir kenara atılması durumu hoşuma gitmiyor ve de her sorunu tek başına yüklenip, yalnızlığa doğru adım atılması.
özetle yanındayım araya zaman ve kilometreler girse bile.
sen kız cinsinin en mal ve duygusuz versiyonuymuşsun. arkadaş kız dediğin biraz işveli cilveli olur.. allahın odunu ne aptal bir türmüssün sen seninle harcadığım vakte yanıyorum.
