gazetede ölüm haberini okuduğumda çok üzüldüm. trafik kazası geçirmiş, arabada eşi ve bir oğlu varmış. üzüntümü katlayan diğer şey ise adımı oğluna vermiş olmasıydı.
madem oğluna benim adımı koyacak kadar seviyordun da neden ayrıldın?
eski sevgilimin bi şekilde geri döndüğü şu günlerde, emniyet kemeri bile takmadan ölümüne araba kullandığını da göz önünde bulundurunca içimi buz gibi yapmıştır başlık *
kırarsın ,kızarsın ,agzına sıçarsın aklına gelmez çünkü tamamen gideceği.bu yaptıklarının sonrasındada ölümüyle karşı karşıya gelincede tarifsiz bir acıya sebep olan durumdur.
eski yada yeni sevgiliydi.. sevgiliydi ya da değildi.. candı. bir can gitti.
yıllar önce tanışıp sevmiştik birbirimizi ama birisi daha çok sever ya hep diğerini, işte o bendim. o vazgeçendi. ikimizde koldan kola gezdik. ben onu unutmadım hiç, o da benim onu sevdiğimi hiç unutmadı. çok sancılı bir aşktı.. o hiç sevmezken ben çok severken acısız olabilir miydi ki.. ne zaman bir araya geldiysek o terkederdi.. ve yine o önce davrandı terketti. bu kez sadece beni değil tüm dünyayı..
az evvel mezarı başında kuran okuyan ben değilmişim gibi inanamıyorum hala.
benim sarılamadığım boynuna sular sarıldı, benim giremediğim koynuna toprak girdi.
ilk aşkımdı benim, ilk göz ağrım, ilk elini tuttuğum, ilk gözüne baktığım, ilk öpüştüğüm.. çok terkettiyse de beni, hiç kötü anamazdım onu, ne kadar kırsa da beni kızamazdım. iyi ki kırmamışım hiç, iyi ki kızmamışım.
son zamanlarda çok fazla özlüyordum, burnumun direği sızlıyordu özlemden. ama kızar diye arayamıyodum. keşke arasaydım keşke kızacağı kadar kızsaydı da sesini son kez duysaydım.
ama eni sonu ben yıllardır bir şekilde dayandım. ya o anne, baba, kardeş... onların acısı apayrı.
canım yanıyor.
heleki bir de ilk aşkınsa tüm yaşadıkların film şeridi gibi gözünün önünden geçer.sonra yerini dayanılmaz bir acıya bırakır ,bu acı öyle kalbini sızlatırki.
