Ayrılalı tam 15 ay oldu. 4 yıllık ne varsa herşeyi temizledim bir tane fotoğraf bile bırakmadığımı düşünürken heryerlerden çıkı çıkıveriyor. Bugün kızkardeşimin eski resimlerine bakarken bir sürü resim gördüm yan yana film izlerken bir uçtan uca ikimizz ona selam göndermişiz. En çok canımı yakan ise, ayrıldığımız hafta bir motor kazası geçirmiştin heryerin kan içinde yüzün kolun bacağın omzun yaralar var üzerindeki tişört çıkarılmış kanlar ortada. Ve sen bu resmi bana iyileştikten sonra o gün çok istedim ihtiyacım vardı ama atamadım msj, arayamadım demiştin. En ihtiyacının olduğu anda ben yine yoktum. O an ki acım nasılsa yine aynısını yaşadım. Resmi gördüğüm anda içimden bişeyler koptu neden. O halde nasıl yalnız bırakabilmiştim seni. Söyleseydin yanına gelirdim ve biz ayrılmamış olurduk bu hatayı yapmamış olurduk. Ama bunu bildiğin için atmadın çünkü bendenn iyi tanıyorsun beni. Resmi sildiremedim kardeşime her biri bir anıymış yok bilmem ebesinin nikahı. Yüzünü hiç unutmadım gülüşünü tam böyle gözümü kapattığım anda şebek yüzün geliveriyor önüme. Sonra kendime kızıyorum kendinden kurtardın onu. O bunu istemedi ama sen en iyisini yaptın. O şuan daha mutlu.belki de hala yaralı ben gibi bizgibi. Geçmeyecek yaralar bıraktık nasıl ne zaman iyileşeceğiz kim bilir. Yolumuz açık olsun sevgili.. Kendine hep çok kötü baktın ben olmadan hiç bişey yapamadın. Ama bu sefer çok iyi bak bak ki ben artık bana ihtiyacın olmadığını anlayayım ve vicdanım azıcık sussun dinlensin.
