ilk zamanlar görmek istemezsiniz. bir yerlere kaldırırsınız ama atamazsınız aradan zaman geçtikten sonra gözünüze ilişir o günler akla gelir hüzünlenirsiniz. kıyafeti kaldıysa koklarsınız, kokusu gitmişmi diye. kokusunu alırsanız o anlık mutlu olursunuz. sonra yeniden neden ayrıldığınız akla gelir normal hayatınıza devam edersiniz.
Yazdığı sayfalarca yazılar, Aldığı çiçekler tabi artık kurumuş bir şekilde vs. ama dönüp okuduğumda dengesizliğinin hat safhaya geldiğinin kanıtını da gözlerimle görmüş oldum çünkü o zamanla bu zamanın arasında dağlar kadar fark vardı ki kendi de kabul ediyordu dengesizliğini. Öyle de olsa yine de saklarım hepsini.
-bileklik
-hediye ettiği t-shirt
-hırkası
-fotoğraflar
-bir çanta mektup
içinizdeki herşeyi biirdikten sonra bir gece balkonda kurulan rakı sofrasında hepsi, yaşadığınız her gün yad edilir, tüm espiriler tekrar hatırlanır, gülünür, yaptığı kelekler hatırlanır, kızılır, tüm mektuplar okunur, tüm fotoğraflara bakılır, mektuplar yırtılır, tüm fotoğraflar yırtılır, hırkası, hediye ettiği t-shirt ile birlikte bir poşete konur ve uzaktaki bir çöp kovasına atılır. artık herşey bitmiştir.
