günümüz hayatında, hemen hemen çoğu konuda, az veya çok hiçbir şey eskisi gibi olmadığı için, neşesi de eskisi gibi olmayan insandır. doğal olarak, böyle adlandırmak zorunda hissettim bir anda.
hayatın içinde bulduğu neşeye dışardan bakmasını öğrenen insandır ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. bir kez meseleye uyanmaya gör. artık sıradan insanlar gibi şen şak ve hürrem olamazsın. meselelerin altında ezilir kalırsın. geçen günlere ve yanından geçen sıradan insanlara hayran hayran bakarsın. an gelir gözünün açıldığına isyan edersin. yani zordur bireysellikten sıyrılıp bütünün derdiyle hemhal olmak.
evet yine gülüyorum, diğerleri gibi. yine espiri yapıyorum. ama eskisi gibi değil hiçbir şey. hayata dair, güzel olan bir takım değerleri -değmez insanlar uğruna- yitirdiğimi düşünüyorum, heralde oradan gelen huzursuzluğun verdiği bir neşesiz olma durumu var. bu işin bence kısmı. genelleme yaparsak diğer insanların durumu da pek farklı değildir heralde. hayattan ya da kişilerden tokat yenilince oluşan durumun getirdiği hal.
