99 depreminde benim eski mahallemden geriye eser kalmadığı için yapamadığım şey, aslında çok ruh dinlendirici olurdu. çocukluğumun geçtiği sokaklarda turlamak eski komşu abilerim, ablalarım amcalarım teyzelerim ile lafamak falan severdim.
her ay yapardım mutlaka; sonra bi ''kentsel dönüşüm'' denen nane çıktı heryere beton döktüler.
Artık evimizde yabancı insanlar yaşıyor. Yoksa bir bahçeyi dolaşmak isterdim. Bir kiracımızı gariban ve yardıma muhtaç diye isviçre aldı. Tüm aile engellilerdi. Bilen bilir ki gelişmiş ülkelerin böyle kotaları var. Mesela her sene beş aile almak gibi. Bazen yoksullukta insanın şansı olabiliyor. Ben gidemeyeceğim mesela isviçre'ye. Ama çok şükür bir engelim de yok.
Mahalle ya da evle ilgili duygusal bir takım yazılar yazmak istemiyorum.
