bu cümlenin, hayatımda yeri inanılmaz büyüktür. bir fotoğraf, o anı mumyalar ve yıllar sonra da o fotoğrafa baksaniz, o an yaşanan mutluluğa, hüzne ve türlü hislere, düşüncelere tekrar tekrar şahit olursunuz.
bu yüzden, kimi zaman hüzün verir eski fotoğraflara bakmak, kimi zaman ise yüzde acı bir tebessüm bırakır.
Bir zamanlar sabah akşam hiç sıkılmadan konuştuğun, sürekli birlikte vakit geçirdiğin kişiyle selamlaşamayacak hale geldiğinde o güzel günlerden kalan sarmaş dolaş mutlu fotoğraf karelerini görmek insanın zoruna gidiyor sözlük.
Geçenlerde köydeki evde eski sandığı karıştırırken uzun zamandan beri bulamadığım fotoğraf albümünü buldum. Bütün işi gücü bıraktım, saatlerce fotoğrafları inceledim tek tek. En yenisi yirmi yıllık. Hele bir tanesi var renkler, detaylar öyle net ki! Köydeki evin balkonundayız. Babaannemin kucağındayım. Beyaz tülbentinin kokusu dün gibi aklımda. Arkada kocaman çam ağacımız. En arkada deniz... babaannem toprak oldu, çam ağacı kesildi. Deniz yerinde ama eskisi kadar mavi değil sanki. Kendime hiç girmiyorum. Albümü bulmam iyi mi oldu kötü mü oldu onu da bilmiyorum.
en sevdiğim tarafı sanki o günlerdeymişiz sanki yarın ilkokula falan gidecekmişim gibi bir his gelir içime. yani sanki sınıftaymışım gibi o güne geri gidiyorum. buda o zamanlar düzgün olan psikolojimi falan hatırlatıyor beni mutlu ediyor. ne bileyim son zamanlarda meditasyonum oldu.
can acıtır. artık ne o fotoğraftaki yerler vardır ne de arkadaşlar. şehrin dev bir inşaat iskeletine dönmüş, ruhsuzlaştırılmışsa daha da acıtır. en çok koyan da rakı tokuşturacak kimsenin kalmamış olmasıdır.
yine de bir umut beslersin, her şey düzelecek diye. o fotoğrafların yerine yenilerini çektireceğiz diye düşünürsün.
duygulandırır. çok eskiye gidildikçe nedense içten içte bir huzursuzluk başlar.
ama çok eskiye değilde bir 5-6 sene önceye gidildiğinde aaa ben eskiden baya yakışıklıydım be ne oldu da böyle oldum denile de bilir.
daha dün gece baktım gözlerim doldu bir anlığına sonra aktı o yaş telefon gmail'e yedeklemiş fotoğraflarımızı beni deldi geçti kalsın dedim ilerde hatırlar "ulan ne güzel sevmişim be" demek istiyorum.
Çok da eski değil aslında, sadece geçen yılki fotoğraflarıma bakıyorum da. Ne kadar tatlışmışım. Nasıl da tesebessümle gülümsüyorum masumca. Bi de şimdikilere bakıyorum.
Huyum suyum değişti, dışıma yansıdı. Makyaja bulandım. Allahın verdiği tüm nuru fondötenle kapatıyorum resmen asdadjk.
Offf allah'ım noluyo bana ya. Ben yine o saf salak kız olmak istiyorum. Sanırım büyüyorum abiler ablalar. Piremsesiniz büyüyo!!!
Fotoğraf değil de videolarımı izledim 14-15 yaşındaki halim. O zamanlar daha büyük duruyomuşum 19-20 gibi büyüdükçe küçük göstermeye başlamışım ters etki yaratmış.
