kendinizin fi tarihine bakmaktır. "kendi"ni arama yöntemlerinden biri olarak kullanılabilir. o dondurulmuş, öldürülmüş vakite dönmenin, oradaki kendiyle empati kurmanın nostalji hevesi dışında bir anlamı olmalıdır yalnız. her zamanki gözle yapmak en fazla melankolik yapar.
postürünüzü kontrol edin, ellerinize bakın, en çok da deklanşörün sizi vurduğu* andaki bakışlarınıza dikkat edin. o dar çerçevede işgal ettiğiniz yeri "seçmiş" olmanızın ipuçlarını yakalayın. o ölü karedeki siz, bugün size bir şeyler anlatıyor, dinleyin.
ne diyor üstadlar, bir fotoğraf bir milyon kelimeye bedeldir.
buruk hatıralara dalmış bakarken, kimi zaman sizi güldüren çoğunlukla ağlatan ama her daim sizde güzel izler bırakan eylem..şuan bu satırları yazarken bile gözlerim doldu..neyse kelimeleri daha fazla meşgul etmek istemiyorum
