insanı bazen hüzünlendiren, bazen gülümseten ama illede o günlere götüren eski anılardır. bizim evde dolapta durur genelde eski fotoğraflar, bugün nereden estiyse açıp baktım biraz hafifçe duygulandım o günleri özlediğimi anladım. çoğunlukla seksenli ve doksanlı yıllarda çekilmiş fotoğraflardı bunların çoğu, o günleri tekrar anımsadım. eski makinelerle çekilen ve banyo ettirdiğimiz ama günümüzde 2 mp ile çekilen fotoğraflardan bile daha silik, daha cansız, daha renksiz ama çok daha güzel günlerin hatırası olan fotoğraflardı onlar.
Bakıp bakıp burnum neden böyle ufak ,peki gözlerim neden böyle büyük ,diye diye çocukluğumda çok daha güzel olduğuma kanaat getirmeme sebep bu eski fotoğraflar .
iyi, kötü her türlü anıyı hatırlatan çoğu zamanda başını duvarlara vurduran olaydır. gençlik hatırlanır hüzünlenilir. sevgili ile olan varsa ya yırtılır ya da içmeye teşvik eder. güzel zamanları geri getirmek istersin ama olmaz işte. bolca hüzne kapılmaya sebep olur. zaman makinası şart be.
o yüzden bi kutum var. evimde, meydanda olan tek fotoğraf vardır. onun dışında ne evimde, ne ofisimde tek kare fotoğraf yoktur. gerek yok. yoruyor insanı. en mutlu anının fotoğrafı bile koyuyor bazen.
erişemeyince fotoğraflara kolayca, geçmiş daha kolay katlanılabilir oluyor. "ne çok sevmiştim seni be" demiyorsun mesela eski sevgiliyle çekilen fotoğraflara bakıp. ibrahim tatlıses tandansı yakalamıyorsun; o fotoğrafı sehpaya koyup ona baka baka rakı içmiyorsun.
ya da ne bileyim, "ya ne kadar mutluyduk, ne kadardık saftık" deyip dertlenmiyorsun.
tabi yine de gugıl görseller denen bi şey var. hatunun tivitır fotoğrafına erişiyorsun, facebooku cartı curtu oluyor bakıyorsun. dayanamıyorsun.
2 sene, çok değil.
Totalde 5 kilo almışım, saçlarımın modeli değişmiş, saçlarım uzamış, mavi saçlarım tamamen gitmiş, artık saçlarımın kısa olmasını istemeye başlamışım.
Aslında o kadar kilo almaya rağmen şimdi de şişman değilim.
insanı çoğu zaman hüzünlendiren zamana karşı koyamıyor oluşumuzu hatırlatan bazen güldüren bazen ağlatan fotoğraflardır. bakmaya doyamadığımız hep eskide kalmak istediğimiz fotoğraflardır eski fotoğrafla.
Zamanın nasıl geçtiğini kendine sorduran olaydır. Nerden nereye geldiğini, kimlerin yanında olup, kimleri kaybettiğini hatırlamamız için çok güzel bir eylemdir.
Yeri geldiginde fotograf albumunu , yeri geldiginde bilgisayardaki resim dosyasini acip karistiriyorum. Huzunleniyorum zaman zaman , sinirleniyorum verdigim pozlara karsilik ve hala birlikte oldugum sevdiklerimle anilarimin oldugunu gormek beni mutlu ediyor. Kisacasi fotograf cekinmeyi sevmeyen insanlar halt etmis . Tabii bir de konusmadigim ve artik muhattap olmadigim insanlarla resimlere sahip olmak beni uyuz etmiyor degil . Fakat hayat boyle,yapacak birsey yok. Her neyse eski fotograflara bakmak guzeldir . Zamanin ne denli cabuk gectigini goruruz ve bazen bu duygularimiza birkac damla gozyasi eslik eder.
geçmişe doğru yolculuk yapmaktır. kah güldüren, kah gözleri dolduran, kah şaşırtan karelerle buluşmaktır. bazen birini görürsünüz o fotoğrafta, birlikte yaşadığınız anılar gözlerinizin önünden ağır çekimde geçer. ' acaba şimdi nerede ? mutlu mudur ? ' diye kendi kendinize sorarsınız. hüzünlendirir.
