baze insana "keşke görmeseydim" dedirten durumdur.
şöyle ki: çocukluğunuzda o arkadaşınızın psikolojik manyak olduğunu düşünmüşsünüzdür ve yıllardır görüşmüyorsunuzdur. birgün aniden karşılaşırsınız ve bir yerlerde çay içmeye karar verirsiniz.
arkadaşınız hiç değişmemiştir.
ben: e nasılsın??
o: hüzünlü yalnızlığımın kahredici sessizliğinde, hayatın karşıma çıkardığı karanlık girdaplarda boğuluyorum.
ben: hııı...
o:sen nasılsın? acımasız hayat ve bu zalim düzen, seni hangi tufanlarda, hangi rüzgarlarla, yaşamın sert iniş çıkışlarında yalnız başına bıraktı bunca zaman?
ben: valla bende nasıl olsun iyim işte, iş güç uğraş...
o: iyiyim demek asil bir yalandır. bizler iyi değiliz hepimiz kötüyüz. sen, ben, şu masada oturan genç hanım, birazdan sigara içmek için dışarıya çıkacak olan karşı masada ki adam.. hepimiz kötüyüz. bizler iyiyiz diye yalan söyleyenleriz.
ben: tühhhh yaaa. unuttum, bi işim vardı onu halletmem gerek. sen bana numaranı ver ben seni sonra ararım.
o:iş iş iş... bizi bizden eden işler... güle güle hayatın dünyaya savurduğu iyi insan.
"aa canım nerelerdesin sen yaa" muhabbetini başlatır.
insanda "buralardayım yavşak sadece seninle görüşmüyorum" deyip bu sokakta sosyalleşme durumuna hemen son verme isteği uyandırsa da 10 dakikanızı * yok sayın.
size hayatının özetini geçer; bir mevkiye gelmiş, nişanlanmış falandır. sonra "ee sen?" der. kısaca iç karartıcı tabloyu özetlersiniz, "hıı" der hafif bir gülümsemeyle, "olsun ya bir şeyler çıkar" diye ekler. o suratta ve seste nasıl bir acıma gizlidir ki kırk yıl aklınızdan çıkmaz. elinize çaktırmadan bir onluk tutuştursa tam olacaktır o tavrın üstüne.
maziyi anımsatacak birini görmek diyelim biz ona ki, kümülatif bir kapsama olsun. insanın içinde saf bir sevgi varsa, onu görmekten memnun oluyor ve geçen zamanın onda yarattığı değişimi gözlemlemek hoş bir deneyim sunuyor.
kalbe mukabil kalp verdim her zaman, ummadığım zamanlarda bazan eski insanlar çıkar karşıma. burada insan biriktirmenin ehemmiyetini bir kez daha anlarım.
