orhan kemal'in ölmeden hemen önce eşine yazdığı mektubun ana cümlesidir. son yazısıdır onun.
eşe dosta selam...
inandığım doğruların adamı oldum...
böyle yaşadım, karınca kararınca bu doğruların savaşını daha çok sanatımda yapmaya çalıştım...
kursağıma hakkım olmayan bir tek kuruş dahi girmemiştir...
bizim ailenin delisi benim !!!
ben halkımı, köylümü, bütün köylüleri, bütün fakir fukarayı seven bir yazarım. belirli birtakım şartlar yüzünden geri, bilgisiz, görgüsüz, pis kalmış insanların imkâna kavuştukları zaman değişip gelişebileceklerine, ileriliği benimseyeceklerine, uygarlaşacaklarına inanıyorum."
romanlarımdaki iyimserlik bana, halkımızı yakından çok iyi tanımaktan geliyor. daha açıkçası ben halkın kendisi, bir parçasıyım. onun için yakından görüyor, biliyorum ki en kötü insanın bile iyi bir yanı var. daha açıkçası, en kötü insanı içinde yaşadığı toplum yaratıyor. onun için bizim bulunduğumuz toplumun değil, dünyanın gelecekte düzene gireceğini, düzenli toplum insanlarının da daha çok mutlu olacağına inanıyorum.
