Canlarım benim, dünya tatlıları. Dayılarım, dayılarımın ve teyzelerimin oğulları, hemşehrilerim, dostlarım, bir kısmı ülküdaşlarım olan erkek cinsi grubu.
Bir kere çoğunlukla yakışıklı olurlar. Türk iseler -ki Tekman, Hınıs, Karayazı gibi yerlerde Kürt olur. Onun dışında Türk'türler- eli yüzü düzgün ve güven veren tipleri olur. Hatta "Erzurumluyam" diye bağıran bir dış görünüşleri vardır. Hele ispirlilerse beynimde alarm çalıyor "Aha kesin ispirli" diye. Allah tarafından ispirli tespit mekanizması yerleştirilmiş beynime. Yeşil bir ışık beliriyor ve sirenler çalıyor böyle. Anlatamam yani, çok farklı.
Karadeniz'in adı var ama Erzurumlu erkekler çok daha zeki ve hazırcevap olurlar. En ciddi olanında bile mizahi bir taraf vardır. Güldürmeyi iyi bilirler. Aniden parlarken bile çok sevimliler. iki Erzurumlu erkeğin tartışmasını dinlerken gülmekten ölürsünüz. "Ola bene bah" diye başlayıp atarlı giderli ve zekice konuşmalarla devam ederler. Bir şey onları ilgilendirmediğinde müthiş bir vurgulamayla (Erzurum ağzının vurgu ve tonlamaları tarif edilemez. Bilenler bilir) "Ben neydim, bene ne!" demelerine hastayım. "Gan gohiram gan!" modunda bıçkın mahalle delikanlıları olur, onlar çok komiktir. (Eskiden Çırçır ve Dere mahallelerinde olurmuş özellikle. Annem anlatır.) Bu yaz Erzurum'a gittiğimizde Kongre Caddesi'nde karşıdan karşıya geçerken dadaşın biri sarı ışıkta daaaat daaaat diye kornaya basarken annem köpürdü: "Görmir misen geçmeye çalışirıh!" dedi. Dadaş kafayı camdan çıkardı. Elini sallayarak: "Sen cörmir misen bene yanir! Ceçmirsen çi!" diye laf yetiştirdi. Kızamadık bile, komikti.
Mert olurlar. Adı üstünde dadaş. Hele ülkücü dadaş ise kombo. Sözünün eri, kadınlara saygılı, çocuklara merhametli ve Türk düşmanlarının kabusu olurlar. Çok severiz ve sayarız.
