pkk'ya karşı düzenlenen güneş harekatı sonrası askerlik görevini icra etmiş ve yaşları bir hayli geçmiş vatan evlatlarının -şerefsize bir kurşun da sen sık- kampanya başlığı altında yaptıkları ve sayısı binleri bulan başvurulardır.
(bkz: ne mutlu türküm diyene)
oncelikle "dadas celik bir yaydir, o'nu germeye gelmez" diyen sair, yore insaninin karakterini en oz sekilde anlatir. kurtulus savasinda, 93 harbinde devletinin ordulari dagitilinca "is basa dustu" diyip, kuvay-i milliye ruhunu canlandirip vatanini savunan insanlar elbette mevzu vatan olunca canini feda etmekten devirden bagimsiz olarak cekinmez, geri durmaz.
daha once bir koyu basip kahveyi tarayip masum halki katleden hainler karsisinda tavrini ortaya koymus ve saglam bir kale oldugunu ispatlamis yore insani, daha sonra daglica baskininda da ve bu son kara harekatinda da cizgili pijamalariyla televizyon basinda, ya da rahat koltugunda klavye basinda kuru kabadayilik yapmaktansa cephede olmayi tercih edebilmisse, bunu ancak damarlarindaki asil kanla izah etmek mumkun.
tabii birde o yore insaninin fitratina bakmak lazim. evinde otururken sokakta duydugu gurultude "ne oluyo lan" deyip elinde keser sapi ile don goynek disari firlayan bir adamin, mevzu vatan olunca evinde oturmasi beklenilmez...
manevi degerlere zerre saygisi olmayan, kafasi asla basmayanlarin anlayamayacagi basvurulardir.
bir insani insan yapan; ne onun dunyaya gelmesine vesile olmus ana-babasidir, ne de kisinin tum uzuvlarinin yerinde olmasidir. yani etten kemikten olmasi kisinin insan olmasina yeterli degildir. kisinin insanligi karsisindakine verdigiyle belirlenir. karsisindaki kisiye davranis sekli, yaklasimi, o kisi icin ifade ettigi sey kisinin kendi insanligini dolayisiyla da degerini belirler. ve kisi ne kadar degerliyse, bizim icin olan onemi de, onceligi de o kadar cok olur.
olayi biraz daha basite indirgeyelim, bir ailenin cocugu olmuyordur. varlarini yoklarini tedavi icin harcarlar, cok slklntl cekerler ve sonunda isteklerine kavusurlar. bir bebekleri olur. o bebek onlar icin ne kadar degerlidir bir dusunsenize. etten kemikten bir varlik sonucta ama onemi, o aile icin ifade ettigi sey ne kadar fazladir.
ve dusunun bebegin bir yasina gelmeden vefat etiigini. o anne bebegin giydigi esyalari senelerce saklar. baslarina birsey gelsin istemez. diyelim ki sakladigi hirkaya birsey oldu. hirka di mi alt tarafi? imalatci uretiyor di mi? gidersin 10-15 milyona alirsin magazadan di mi? bir de seneler gecmis, bebegin kemikleri bile kalmamis, ne anlami var hala saklamanin di mi? o hirka dura dura curusun ya da bir yere takilip sokulsun; o anne dunyayi dar eder herkese. bebegini o an kaybetmis gibi hisseder kendini. anneye, o hirkanin ifade ettigi sey bebegidir. kucuk bir yun parcasi olarak asla gormez.
tipki bir bayragin/topragin turk halkina ifade ettigi deger gibi.
basliga geri donersek, su da var, kimse yavrusunu savasa yollamak istemez, vurulsun-sehit olmaz istemez. ancak uzerinde kendinden sonrakilerle, torunlariyla yasayacagi bir toprak olmadiginda, ya da bulup ama can korkusuyla yasayacagi andaki caresizligine de bir cozum bulmasi gerekir.
televizyonlardan izlediği sehit haberlerine dayanamayan insanların yaptığı basvurulardır. bunu yapanların memleketi önemli değildir. bir kaç kıçı düzen tutmayanın ortalığı karıstırıp kardeşi birbirine kırdırmasına gönlü elvermeyendir. bu iş bir an önce bitsin istemektedir. sovenist diyenlere bayragı yerde tekmeleyen özgürlükçü de bu insanlar mı sovenist.
kurban olduğum memleketimin vatansever insanlarının gözlerimi yaşartmasına sebebiyet veren olay. benzeri olayı dağlıca baskını sonrasında da yapmıştır bu halk. (bkz: ben bunu gördüm.)
türk milletinin hala asker millet olduğuna dair önemli bir göstergedir.millet vur patlasın çal oynasın haşnafişnadayken, goygoyluk yaparken dadaşların gözleri yaşartan anlamlı davranışlarıdır.
halbuki size mi kaldı askerlik şubesine gönüllü yazılmak, baksanıza işinize, cağ kebap yeyin, kadayıf dolması yeyin, gidin palandökende kayak yapın, bu memlekette kahraman bitmez, şehit cenazeleri birer ikişer gelirken size ne...
