Sevmenin nedeninin tamamen kadınların varlığından ve kendilerinde toplanmış olan niteliklerden mi kaynaklandığı yoksa bunun bir yanılsama mı olduğu sorusudur.
Kadınlar gerçekten biz erkeklerin gözlerinde olduklarından farklı mı görünüyor? Erkekler onlarda sahip olmadıkları özellikler mi buluyor?
Şair olmak bir başkasının göremediğini görmek, onda bir başkasının bulamadığını bulmak deģil midir?
Öyleyse şair sevdiği kadında saklı olanı mı açığa çıkarır? Yoksa kendi içinde sakladıklarını mı?
Kadın, şairin onda bulduğu ve onda sevdigi şeylerin gerçekten kendisinde bulunduğunu düşünür ve buna kendini inandırabilir miydi, Eğer Birisi onda bu güzellikleri gördüğünü iddia etmemiş olsaydı? Kadının sevilme ve övülme taleplerini çogaltan veya kadını da bu yanılsamaya mahkum eden şair miydi? Tüm bunlar şairin hatası mıydı?
Ünlü ve büyük alman düşünür schopenhauer, kadınların erkeklerin hormonlarını işin içine karıstırmalarından dolayı olduklarından farklı algılandıklarını, onlara bu hormonlardan sıyrılarak bakılacak olunursa son derece tipsiz görüneceklerini iddia ederdi. Onları aklen yeterince olgunlaşamamış bulmakla beraber estetik bakımdan da kusurlu veya kötü olduklarını düşünürdü.
Genellikle dar omuzlu, kısa boylu, geniş kalcalı olan kadınlar bir de çocuk yaptıktan sonra deforme olmaya mahkumlardı.
Ama bu neticeye hormonlardan arı bir düşünceyle varılabilirdi. Veyahut akıl ile.
Neyse sonuçta sevmek ve beğeni bu duygulara gönülden teslimiyetle mümkündür. Sevmek de bana kalırsa bir iştahtır. Sairlerse bu istahlarında oburlaşmış kişilerdir. Abartılı ve aklı devreden çıkaran bir teslim olma hali vardır duyguya.
Kadın, erkeģin bu hastalığının yegane veya en büyük sebebinin kendisi olduğuna inanmak ister. Kadın, şairi sair yapanın sairden çok kendisi olduguna inanmak, inandırılmak arzusundadır.
Ama dediğimiz gibi gercekler bundan daha farklıdır.
