kadınlara hiçbir zaman yemek pişirmeyi sevme şansı verilmemiştir. yemek pişirmek onlar için hobiden ziyade bir zorunluluktur. bu işi meslek edinmemiş; başka bir meslekle uğraşan, aynı zamanda annelik ve temizlik yapan, bunun üzerine her gün sevgili eşine farklı bir menü çıkarmayınca eşinden azar işiten, hatta ne şaşılasıdır ki neden bunun tuzu yok diye dayak yiyen birer insan olarak kadınlar eğer yemek pişirme eylemini kendine, bir meslek, bir hobi olarak seçerseler, u işten keyif almaya zaman ve fırsatları olursa emin olun bu genellemenin ne kadar boş olduğunu çok rahatlıkla anlayacaksınızdır -ki tüm bunlara rağmen- yemek pişirmeyi bilmeyen kadın yoktur; ama bilmeyen erkek vardır ve tüm kadınlar zaten aşçıdır.
Genelleme yapilmasindan yana degilim, ancak kadinlara bu misyon yuklenmistir. Yani her kadinin elinden gelir yemek yapmak, daha kucuk bir kizken baslar anneleri onlara ogretmeye yemek yapmayi...
Erkek ise genelde haziri yer. Annesi yapar yer, karisi yapar yer. Ama bazen sahsim gibi ev yemegi ozlemi ceken, yemek yemeyi seven, saglam bir damak tadi olan ve herseyden onemlisi yalzin yasayan erkekler, eli mecbur yemek yapmayi ogrenir. SAhsim gibi, hafif gurmeye yakinsa, mecburi de guzel yapar, care yok cunku.
Sonuc olarak, az erkek yemek yapar, ama yapti mi tam da yapar. cogu kadin yemek yapar, ama aralarindan saglam yemek yapan azdir. Bu yuzden boyle bir esitsizlik cikar ortaya.
