kucukken teyzeme ozenirdim, bekar, kendinden baskasina hesap vermeyen, yalniz yasayan guclu bir kadin... vay be, di mi?
simdi yurt disinda tek basima yasiyorum. gecen hafta ikea'dan mobilya aldim, tum vidalarina kadar kendim kurdum. sag kolum su an manyak gibi agriyor. neyse.
demek istedigim su: turkiye'de bir gun fatura odemeye gittigimde, sohbet ettigim cok tatli bir teyze bana aynen soyle soylemisti; "kizim. eger benim gibi bu yasta her ise kendin kosturmak, siralarda beklemek istemiyorsan, dizlerini birlestirip kirpiklerini kirpistiran kadinlardan ol."
hakliydi da.
annemin bir karadenizli akrabasi var; adam karisinin yanindan bile gecemeyecek bir kadin icin birakip gitti her seyi. neden diye sormus annem, demis ki; "bensiz hicbir sey yapamayacagini hissettiriyordu surekli. eve hirsiz girse silahi elimden kapip "sen dur" diyebilecek bir karim vardi. hayatimda hic bu kadar onemli, bu kadar ise yarayan, ihtiyac duyulan bir insan gibi hissetmedim. her yanindan ayrildigimda dudagini bukuyor, her donusumde kedi gibi mirildanarak sokuluyor bana. mutluyum abla."
yukaridakiler demiyor ki kendi ayaklariniz uzerinde durmayin, zayif kadinlar olun. en nefret ettigim seydir. zarif olun yalnizca. o ozendigim teyzem de 53 yasinda, hala bekar ve terapilere yuzlerce lira harciyor her hafta. inanin, hayat bir kadinin omur boyu tek basina sirtlanarak basa cikabilecegi kadar hafif bir sey degil.
olmayan zorluklardır. bir de birbirine abi, hacı ya da kanka diye hitap edenleri vardır ki kürekle ağzına vuracaksın bunların. lan ben senin sevgiline, mehmet'e, ahmet'e bebişim, tatlım falan diyor muyum?
neden kendini zorluyorsun güzel kardeşim? diğer kızlar gibi türüne özgü davranışlar sergile sen de.
