Kağıtlara, sözlere dökemediğim bir yaram var sözlük, kendini bir türlü affedemeyen, kendinden iğrenen bir ben var içimde. Solgun, sessiz, çaresiz... Her şey unutulur derlerdi hani, her şey geçer, zaman her şeyin ilacı değilmiydi? yoksa ölümmüydü zaman, gittikçe yaklaşan. Uyuyamıyorum sözlük içim içimi kemiriyorum, gözümü kırpamıyorum. Geceleri onun hayali rahat bırakmıyor beni, düşünüyorum gecemi beni hüzünlendiren? yoksa benmiyim hüzünlenmek için geceyi bekleyen? gecemi onu bana düşündüren? yoksa benmiyim onu düşünmek için geceyi bekleyen? Gerçi alıştım artık be sözlük yine sonu gelmeyecek bir gece yine onsuz geçecek bir gün ama ben onsuz geçen zamanda bile onu sevmeyi öğrendim. aydınlığı unuttum artık, ışığım yok benim, karanlıkla arkadaş oldum, dertlerimi ona anlatıyorum. Biliyormusun sözlük o bile benden nefret ediyor aslında, biliyorum. O bile iğreniyor bu korkak insandan, ama nasıl eridiğimi görüyor da herhalde acıyor bana dost gibi görünüyor. biliyorum, onun hayallerini gözümün önüne getirenin karanlık olduğunu. Ama ne yaparsın be sözlük yalandan da olsa bir dostum var işte, onu da kaybetmek istemiyorum, yaşamımı kaybettiğim gibi. Oysa ben günler geçtikçe unuturum sanıyordum, ben "ben" dim çünkü istiyorsam yapardım. Ama sonra ne gördüm biliyormusun sözlük "ben" diye tekrarlayan bir beynin aciz bir bedene nasıl yenik düştüğünü gördüm. istem dışı olarak yanaklarından yaşlar süzülen iri yarı bir adam gördüm. Kimsenin yardım edemediği, düşmüş ve kalkamayan bir adam gördüm ben. Kendi sonunu hazırlayan bir adam gördüm, çaresiz kalan bir adam, yaşamak, tekrar hayata dönmek isteyen ama her şey için çok geç olduğunu bilen bir adam. Bir adam gördüm ben sözlük; bin kaleden, yüzbin kapıdan içeri girebilen ama küçücük bir gönülden içeri giremeyen bir adam. Bir adam gördüm ben sözlük masumiyetiyle birlikte umutlarını da kaybeden bir adam. Bir adam gördüm ben sözlük günden güne eriyen ve artık sona yaklaştığını bilen bir adam.
