ismi sırrı. bizim köydeki lakabımız "kusursuz bacaklar", niye bilmiyorum ama öyle. köy lakapları zaten genelde saçmadır. haliyle dayımdan da "kusursuz bacakların sırrı" diye bahsederler kahvede okeye dördüncü beklerken. ve dayım çok erik sever. erik azsa yemez yani. eriği çok sevdiği için de hayvanat bahçesinden çıkmaz bi insan olup çıktı. çıkarçıkmazçakançakmak. ahahahahah. bence lakabı bu olsundu. neyse. erik yiyoruz. tuz var. eriği tuza banıp yiyoruz. sonra tuba gelip dedi ki: "yaf siz ne biçim insanlarsınız, aşşaada ev yanıyor ve camus'nün mersault'u kadar kayıtsızsınız, hitler'den hiçbir farkınız yok şu an."
ay hepimiz şok!
koşup baktık, gerçekten de ev yanıyor. yüzü başı is içinde kalmış bi dede çıkarmışlar içerden. yaklaşıp "dede iyi misin?" diye sordum, "hastayım evladım" dedi. "tam olarak neyin var ihtiyar?" deyince de, "köşedeki manava hastayım, çok güzel götü var pezevengin" deyince ben tabii müslüman oldum.
hasılı, ben müslüman olunca dayım direkt ateist olmuş sayıldı elbette. neden? çünkü erik yüzünden değil. çünkü bir dayı ile ben her zaman ters yönlere düşeriz.
