1918'de reddettiği Nobel Edebiyat Ödülü ölümünden sonra 1931'de yeniden kendisine verilmiş olan isveçli şair. Çocukluğunun köyde geçmiş olmasından dolayı Köylü kültürüyle kurmuş olduğu güçlü bağları, kendisini yaşamı boyunca etkilemiştir.
1864-1931 yılları arasında yaşamış, kırsal kesim insanlarının duygu ve özlemlerini dile getiren kimi aşk ve lirik şiirlerinin türküleştirilmesi ve halk sazlarıyla çalınması sonucu isveç genelinde ünlenmiş şair ya da halk ozanı.
karlfeldt, küçük bir isveç kasabası olan folkarna'da bir köylü ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi ve temel eğitimini doğduğu yöredeki okullarda aldı.
1885 yılında girdiği 'uppsala üniversitesi'nde kütüphanecilik okudu. mezuniyetinden sonra 1895 yılına kadar öğretmenlik yaptı ve bu tarihten sonra tekrar okuduğu üniversiteye dönerek arşiv bölümünde çalışmaya başladı.
1905 yılından sonra ingiliz edebiyatı konusunda uzman bir kütüphaneci olarak isveç kraliyet akademisi nobel enstitüsünde istihdam edildi. kendisine 1918'de verilmek istenen nobel ödülünü kabul etmemesinin gerekçesi de bu enstitüde bizzat görevli olmasıdır ve 1931'de ölümünden sonra ödülü, enstitü tarafından yakınlarına teslim edilmiştir.
--SENiN GÖZLERiN ATEŞ, BENiM RUHUM AĞAÇ--
Senin gözlerin ateş, benim ruhum ağaç sakızı ve ırmaklar.
Bir çıra gibi tutuşmadan, uzaklaş benden!
Kutusunda dünyanın tüm şarkıları saklı bir kemanım ben,
Çıkar şarkıları ve çal, nasıl ve hangisini istersen.
Beni bırak, ama dön bana! Hem yanmak hem serinlemek istiyorum.
Ben, tutku ve özlemim, hazan ile ilkyazın kavuşumdaki konuk.
Gerilsin teller, şarkı söylesin sarhoş ve çılgınca
Aşkla geçen yıllarım aşkına son bir şarkı işte kahkahalarla.
Beni bırak, ama dön bana! Bir hazan akşamı gibi yanalım;
Fırtınaların sevinci esip duruyorken içimizde-
Duruluncaya dek ve akşam karanlığı inerken gözden yitiyor adımlarınla
Ve sen, benimle gelen en son ateşli gençliğim aşkına.
