blues müziğinin tüm dünyada tanınmasını sağlayan hatta kendisini tanımayanların sesini duyunca bu kesin zenci dediği(b.b. king öyle anlatmıştır.)büyük bestesi ve gitarist. sabaha kadar blues çalıp kafayı bulmaktan bıktığını söyleyip başka tarzlarda da müzik yapmış ve çok başarılı olmuş kişi. blues, from the cradle me and mr johnson gibi albümleri bluesin en seçkin örneklerindendir. pilgrim albümü bambaşka another ticket bambaşkadır. kuvvetli bir sesi kaliteli bir besteciliği ve güfteciliği vardır. ayrıca mükemmel gitar çalar. tam bir duygu adamıdır. money and cigarettes albümü tavsiye edilir.
''i shot the sherif but i didn't shoot the deputy''adlı şarkısına değişik fiiller ekleyerek yeniden yorumladığımız(i f.ck the sheriff);yine,yeni yazılıp açılamadığımız bir kız olduğunda 'wonderful tonight',aynı kızdan sittir yiyincede 'old love'ını dinlediğimiz virtüöz..
jimi hendrix efsanesi doğana kadar dünyanın en iyi gitaristi olarak kabul edilirdi pek çoklarına göre. dünyanın en iyisi diye bir iddiam olmasa da en iyilerinden biri kesinlikle. melodik, akıcı, duygulu...
13 haziran'da ülkemizde bulunacak büyük gitar virtüözü.. bluesun yaşayan efsanesi.. gelecek, konserini verecek ve bizde bu unutulmaz anı yaşayacağız.. ne mutlu bize..
kendisinden sürekli clapton abi diye bahsettiğim usta gitarist. neden öyle dediğimi bilmiyorum, sanırım bu konuda çok duygusalım.
herkesin bildiği şarkısı tears in heaven'dır. ancak wonderful tonight'ı es geçersek gerçekten abimize ayıp etmiş oluruz.
ve bana göre blues'un en büyük adamıdır.
bir yıl öncesine kadar arşivim de yanlışlıkla ya da bilmeyerek bulundurduğum tek parçasını * dinleyerek tanımaya başladığım zevkle dinlediğim ingiliz sanat dehası.
my father's eyes adlı şarkısıyla babamın arkasından hüngür hüngür ağlatan şarkının sahibi. diğer şarkıları da yıllanmış şarap misali gün geçtikçe daha bir hoş oluyor. blues tarzının da babası budur derim.
dünya bu kadar orospu çocuğuna ve şerefsizce olaylara rağmen dönmeye devam ediyor; insanlar yaşamlarına yol çizmeye devam ediyorsa; bu işte bu adamın payı büyüktür.
bir arkadaşım aylar öncesinden clapton'ın kuruçeşmedeki konserine bilet almıştı. konser günü ise bu arkadaşımla buluşmuştum istinye parkta ayrıldıktan sonra konsere gidecekti o. ben ise o zamanlar kaliteli müzikten fazla anlamayan eric clapton'ın da adını ilk defa duymuş bir kişiliktim. arkadaşım gelsene sen de burda biletix var sor ailene dedi ben büyük ihtimalle izin vermezler ama hadi sorayım dedim. özellikle de babamı arayıp sordum çünkü annemi arasam kesin izin vermezdi babama sorunca belki bir şansım olurdu. ve babamı aradım baba clapton konserine gidebilir miyim biletler 90 liraymış falan dedim ve babam bana clapton konserine davetiye geldiğini ve gidebileceğimi söyledi. şoke olmuştum. muhteşem bir konser ziyafeti çektim o akşam ve şimdi düşünüyorum da eğer babamı değil annemi arasaydım o konsere gidemeyecektim.
erik orsenna "dokuz gitarda dünya tarihi" adlı kitabında şöyle bir diyolog üzerinden anlatıyor clapton'a bakışını. bana da uyuyor. yani clapton'un bende ki karşılığına.
--spoiler--
"sonunda kapı açıldı. ve yaşlı arkeolog, en yakın kentten kilometrelerce uzakta ki bu çölde, tek başına, kollarını açmış, ona doğru yürümekte olan bu ziyaretçinin her şeyden önce bir "yara izi" olduğunu hemen anladı. yüzü sayısız yağmurlarla yol yol oyulmuştu sanki. yanaklarını kemiren kır sakalını, sanki etini biraz tutsun diye uzatmıştı. yoksa akıntılar her şeyi alıp götürecekti. yaşam bu müşterisinin yüzüne gülmemişti.
- clapton, dedi yara izi; gözlüklerini çıkararak. yanılmıyorum ya? burası omo vadisi mi?
- hangi rüzgar attı sizi buraya?
- müzik...
- nasıl yardımcı olabilirim?
- şimdi burada, ilk insanların diyarında mıyız?..."
--spoiler--
clapton, bir arayış içerisinde gelmiştir hep bana. boşluk hissi o kadar fazladır ki, çöle kadar gitmiştir. kuraklığa kadar. susuzluğunu kuraklıkla gidermeye çalışmıştır. o yüzden clapton'dur o.
