herkesin hayatında en az bir kişi tanıdığı tiplerdir bunlar. ergenlik dönemlerinde, lisenin ilk dönemlerinde neşeli, kıpır kıpır, cana yakın, oynak olan kızlarımız belli bir dönemden sonra sessiz, karamsar, düşünceli, dalgın, her zaman ağlamaklı, sakinleştirici haplara bağımlı hale geliyor. önyargılı olmak gibi olmasın ama bu tür kızlarımızın sorununu tahmin etmek hiç de zor değil. hayatının o dönemlerinde sevgilisi olduğu erkeği, hiç ayrılmayacakmış gibi görmesi, ona inanması ve sonrasında işin ucunu kaçırıp koruduğu namusunu kaybetmesidir bu kızların sorunu. tabi ardından gelen pişmanlık ve hayata küsme durumları... yapmayın kızlar. yapmadığınız zaman kezban, yobaz, fadik filan denildiğine bakmayın. biz erkekler malesef isteklerimize ulaşmak konusunda her yolu deniyoruz ve siz de her seferinde eninde sonunda bu tuzağa düşüyorsunuz. açın gözlerinizi valla bak. hayat güzel. kimse sizden önemli değil, kimse size sizin üzüldüğünüz kadar üzülmez. en başta yazdıklarım için kızların tepkisini alırken, entrynin sonlarına doğru erkeklerin tepkisini alıyorum mesela şuan. aman be. ne haliniz varsa görün.
