hepimiz genç olduk. sanmayın ki çok yaşlıyım. yalnız bugün dikkatimi çekti, bir grup liseli kızımız bağırarak babalarıyla yaptıkları konuşmaları anlatıyorlar. sanırsın ki herkes onları dinlemeli. bakıyorum etrafa, herkes onlara bakıyor. bir de malum kızlarımız nişantaşı çocuğu olarak büyümüş olmalılar ki sürekli birçok pahalı eşyalardan ucuz bir paçavra gibi bahsediyorlardı. bir de unutmadan yaptıkları yurtdışı gezilerini anlatıyorlardı. lan hayatımda bir kere öylesine de olsa pasaportum olmadı benim. nasıl utandım o an kendimden?
sonra düşündüm, ben onların yaşındayken nasıldım dışarda? aslında onları yadırgayan ben de lisede sokak ortasında konuşurken bağırarak konuşuyordum. hatta birçok yaşlı teyze ve amcadan da ayar yemiştim. tabi o zaman ayar yemek diye bir deyim yoktu malum sözlük ortamında sözlük adabına uyuyorum.
yaş ilerledikçe belki de sorunlarımız büyüyor, hayata karşı duruşumuz daha pasif oluyor ve sanırım bu yüzden de ses tellerimizin gücü azalıyor.
belki de asıl başlık yaş ilerledikçe kısılan ses sorunu olmalıydı.
