sayın erdoğan 'ın 20 yıllık performansını kişisel olarak değerlendirmek gerekirse,
2007 ye kadar yükselen bir başarı grafiği var , yatay gidişide eklersek 2010 da kırılım gerçekleşmiş ve sonrasında düşüş başlamıştır.
çok az kişiye verilen şans, halk tarafından verilmiştir, 20 yıl gibi bir süre geçtiğinde,
başladığımız nokta ile geldiğimiz noktaya bakarsak, benim için hayal kırıklığı olmuştur.
20 yıl tek iktidar olmak, hatta 20 Ocak 2017 den sonra tek başına olmasına rağmen,
bugün geldiğimiz noktada devletin her kolunda sorunlar büyümüştür.
yapılan olumlu şeylerde var tabi ki 20 yıl boyunca.
ama 20 yıl bir siyaset rüzgarı devleti yönettiğinde geldiğimiz noktanın çok başka olması gerekliydi. 20 yıl önce dengimiz ve hatta gerimizde olan devletler bu dönemde çok iktidar değiştirmesine rağmen daha stabil daha iyi işler çıkarmıştır.
her örneğin klişesi kore örneği 20 yıl gibi sürede olmuştur,
20 yılı küçümsememek gereklidir.
bugün geldiğimiz noktada, ekonomi, iktisat, adalet, iç politika, dış politika,
eğitim ve bunlar gibi bir çok alanda sorunlar daha büyüktür.
bazı yanlış tercihler oldu.
hayatın her alanında vergi eşit değil.
eğitim eşit değil.
hukuk ve adalet topluma güven vermiyor.
devlet yönetimi ve parti yönetimi birbirine karıştı.
çıkar grupları bazı yerleri kendi çıkarları için kullandı.
elbette ki 20 yılda uzay çağına çıkacak değildik, hatalar olacaktı ama
gelişimimiz hayallerimiz ile bir olmadı.
bugün genç ve nitelikli nüfusun hayalleri hepimizin vatan sevdasını acıtır hal aldı.
gençler ve yeni jenerasyon, yanlış eğitim sistemi ve toplumdaki yozlaşma ile çok dertli hale geldi. sadece gençler değil, emekliller, maaş ile çalışanlar, çiftçi, esnaf herkesin derdi var.
umutlar yelkenlerini dolduran rüzgar toplumda eskisi kadar kuvvetli değil.
bugün geldiğimiz noktada kimlikler , ideoloji ve siyaset savaşı , nezaketini ve rasyonelliğini yitirdi. aynı apartmanda insanlar ile küs olduk.
akrabalar birbiri ile konuşmaz oldu. siyaseti tartışamıyoruz, siyasetin geldiği zemin kulüp tribünleri gibi oldu. takımının renkleri için bile daha hoşgörülü olan insanlarımız,
aynı hoşgörüyü birbirine vermez oldu.
toplumu oluşturan en küçük yapı aile, aile içinde bile artık konuşamaz olduk.
toplumsal bir barış , tek dil, hoşgörü, güven, gelecek için umut ve adil paylaşılan bir sistem olmalı. insanlar bayrağı altında yaşadığı devlete saygı duymalı, o bayrak bizi birleştirmeli.
kan davası gibi 20 sene bir düşünce, sonra farklı bir düşünce onun intikamını almak için yaşarken, olan halka oluyor, sabit maaşla çalışan insan en çok ezilen insan olmamalı.
aynı topraklar üzerinde kardeşçe ve sevgi ile yaşamak gerek, bize yeni umutlar
yeni sevdalar gerek. toplumu kucaklayacak sisteme geri dönmek gerek.
