Kardesim, ısınız gücünüz yok mü da, devlet büyüklerinin bayram bekçiliğine koyuldunuz. Tamam Atatürk'ü sevelim, milli bayramlara onem verelim ama nedir bu Bayram-anma gunü bekçiliği?
Bu günlerde tüm devlet bütün ısını gücünü bıraksın o zaman. Boyle şey olur mü? Arjantinden başbakan, papua yenigineden cumhurbaskani, Güney Afrika'dan spor Bakanı, herkes bir gjnlugune Ankara'da toplanıp yarın geri donsun. iyi mı? Kim varsa kutlar, anlar iste. Nedir bu bekçilik?
Öncelikle 10 Kasım'da başbakan Anıtkabir'deki anma töreninde yerini aldı. En azından bu sefer ulusal bir günümüzde yanımızda yer aldı. Yüz ifadesi oldukça hüzünlüydü. Umarız ki törenlere katıldığı için değil, son yüzyılın en büyük devlet adamlarından birini yitirmenin hatırası iledir.
Öte yandan kimse milli bayramların ya da anma günlerinin bekçiliğini yapmıyor. Ama bu günlerden devletin en tepesindekiler bu kadar çok kaçması elbette ki vatanını seven, ulusal günlere önem verenlerin tepkisini çekiyor. Bu günler millet olarak beraberliğimizin sembolü olan günlerdir. Hangi zor koşullardan çıkarak nelere sahip olduğumuzu hatırlatan, ödenen bedellere karşı saygıda bulunulduğu günlerdir. Ölenlerin, öldürenlerin, hayatlarından ya da sevdiklerinden ödün verenlerin bu yaptıklarına karşı minnetlerimizi sunduğumuz günlerdir. Onların yaptıklarına karşılık yılın 3-5 gününde birkaç saatimizi ayıramayacaksak, ayırmayı çok göreceksek vay halimize. O zaman geçmişte yaşadığımız zorlukların aynısını yaşayacağımız aşikardır.
Bugün milli günlerini kutlayan sadece Türkiye değildir. Dünyanın hemen hemen tüm ülkeleri ulusal günlerini, kendileri için anlam taşıya günleri coşkuyla kutlamaktadır. Bu da kesinlikle utanılası bir durum değildir. Amerikalılar sadece kendi kutlamakla kalmazlar, yaptıkları filmlerle bu günleri belleğimize kazırlar. Hatırlayın "Independence Day" filminde uzaylılardan 4 Temmuz günü kurtuluruz ve ABD başkanı artık 4 Temmuz'un sadece ABD'lilerin değil tüm dünyanın kurtuluş günü olduğunu ilan eder filmde. Eleştirel bir yanı olsa da "Doğum Günü 4 Temmuz" filminde yine aklımıza kazınır. Kaldı ki dünyanın bugün belki de tek süper gücü olarak kalmış bu ülke yapımı her filmde görmesi garanti olan 2 şey vardır. Biri Amerikan bayrağı, diğeri de kilise sahnesidir.
Ulusal günleri kutlamak sadece Amerikalılara özgü değildir. Fransızlar, ispanyollar, italyanlar, Maltalılar, Yunanlılar da bu günleri kutlarlar. Biz ise Atatürk ya da Kurtuluş Anıtları'nın önüne çelenk koymayı dahi yasaklıyoruz. Ulusalcılığın sanki çok ayıp ve tehlikeli bir düşünceymiş gibi ortadan kaldırılmaya çalışılması gün gibi ortada. Bizzat bavrşbakanımız bu yönde beyanatlar veriyor zaten. Andımızın kaldırılması, TC ibarelerinin devlet kurumları adının önünden kaldırılması, ulusalcı olarak bilinen ama aynı siyasi ideolojiyi taşımayan her kesimden birçok insanın hapislere atılması bugün içinde bulunduğumuz durumu bizzat ortaya koyuyor. "Türk" kelimesi ayıplanası bir şeymiş gibi davranılıyor.
işte tüm bu tabloda vatanını seven, geçmişine saygı duya insanların yegane buluşma noktaları ulusal günler oluyor ve bunlara laf sokmak ayıptır artık... Şunu söyleyebilirsiniz: Ulusal günler daha bir şenlik havasında olsun, tanklar toplar geçit töreni yapacağına şarkı, dans, halk oyunları festivalleri yapılsın. Geçmişte emeği bulunan herkes saygıyla anılsın ama bunlar ilahi bir kavrammış gibi de gösterilmesin. Sonuç olarak herkes eğlensin. Güneydoğu'daki kürt vatandaşlarımız da izmir'dekilerle aynı coşkuyla cumhuriyet bayramını kutlasınlar. izmir'dekinin ne kadar hakkı varsa Şırnak'takinin de o kadar hakkı var bu ülkenin üzerinde. Bu hakkı da Çanakkale'de senin, benim dedemin mezarında dedesinin yatmasından dolayı alıyorlar.
Milli bayramlar ya da anma günleri insanları ayrıştırıcı günler değildir. Birleştirici günlerdir. Bu birleştirmeyi başarabilirsek ulusal günlerimiz olması gerektiği şekilde kutlanır.
Bugün devlet erkanının zamanı bir tünel açılışında olabiliyorsa bu günlerde de olacaktır.
sağcı ya da solcu hiç farketmez, bu ülke için bu kadar emek vermiş birini bu ülkenin Başbakanı yâd etmeli. Türkçe Olimpiyatlarından çok daha mühim bir olay. bir devlet terbiyesi söz konusu.
