insanda gitar çalma isteği bırakmayan, ulan böyleleri de var işte dediğim necrophagist albümü. tertemiz bir kayıt, akıl almaz sololar, sürekli değişkenlik gösteren riffler kısacası mükemmel bir müzisyenlik şöleni. her şarkı aşmış fakat öne çıkan parçalar benim açımdan; stabwound, diminished to be, only ash remains, seven ve symbiotic in theory. gerçi albümdeki 8 şarkıdan 5'ini saydım, ama olsun hepsi çocuğum gibi. bu albüm amuda kalkarak dinlenirse daha etkili olur. demedi demeyin.
melankolinin sözlükteki karşılığı olsa gerek. birbirinden tamamen farklı tarzda müzik yapan 2 ayrı grubun * aynı isimli şarkıları. ortak noktaları; adamın ağzına sıçmaları.... üst üste dinlemek de bünyeye fazla gelir tabi.
Peygamberlerin üstüne yazdığı duvar
Damarlarından çatlıyor
Ölümün enstrümanları üzerine
Güneş parlak ışınlarını yayıyor
Tüm insanlar parçalara ayrıldığında
Kabuslarla ve rüyalarla
Kimse çelenklerle yatmayacak
Sessizlik çığlıkları boğduğunda
Kaderin demir kapıları arasında
Zamanın tohumları ekilecek
Ve bunların hareketleriyle sulanacak
Kim biliyor ve kim biliniyor
Bilgi ölümcül bir arkadaş
Görüyorum,insanlığın kaderi
Aptalların elinde
Kargaşa benim mezarım olacak
Çatlamış ve kırılmış bir yolda sürünürken
Eğer yapabilirsek,hepimiz arkamıza yaslanıp gülebiliriz
Ama korkarım ben yarın ağlıyor olacağım
Ama korkarım ben yarın ağlıyor olacağım
in the woods... cover i gercek anlamda garip seyler hissettirir.bir metal grubu bu sarkiyi cok daha sert,cok daha acimasiz,cok daha depresif yapabilirdi.ama oyle degil,bir baska.uyusturuyor.bu coverla ilgili soylenebilecek en dogru tanim bu galiba.sanki damarlarimda kan degil de baska seyler dolasiyor,sanki cocuklugumda hatirlayamadigim bir kazadaki kanamalarim aklima geliyor,tarif edemedigim ama icinde bulundugum yerden daha kuvvetli hissettigim yerler gozlerimin onune geliyor.ve en sonunda her yer kanla boyaniyor.
adamın nasıl amına koyduğunu geçtim, içinde o kadar vurucu, mükemmel sözler barındırır ki bu king crimson şaheseri...ne diyebilirim.
- knowledge is a deadly friend, when no-one sets the rules.
- confusion will be my epitaph.
- if we make it, we can all sit back and laugh, but i fear tomorrow i'll be crying...
1969 çıkışlı in the court of the crimson king adlı (kanımca progressive rock tarihinin en iyi 3 albümünden biridir) albümün 3. ve en vurucu parçasıdır. ayrıca;
(bkz: mellotron)
gelmiş geçmiş en baba progressive çalışmanın * can alıcı yapıtıdır. damar mı damar bir king crimson klasiğidir. king crimson'un neden king crimson olageldiğini gösteren başyapıtın popüleridir, cilasıdır, senli benlisidir.odur, budur, şudur. içinde içindekiler vardır. http://www.youtube.com/watch?v=m_P0JxC6Sho
opeth cevabı yıllar sonra vermiştir. In My Time of Need 'le. fakat yıllar ve malum prog. ruh işte. kolonlar... kafayı kolonlara sokma hissi. ruh budur dedirir. sevmiyorum ''döneminde'' lafını. ama malum aşmış cevabı kazımayacak kadar iyi işte.
king krimson'un çok hoş parçası. ayrıca ilginçtir darkmatter'ın epitaph parçası da bir o kadar muhteşemdir. ayrıca darkmatter'ın epitaph klibinin sonunda görünen mezar taşında fethi karaduman yazmaktadır. **
ben anlamıyorum. sabah kalktığımda kendimi gayet neşeli ve enerjik hissetmekteydim. dedim şöyle gaz bi şarkı açayım bi sigara patlatayım keyfime diyecek olmasın. ne bok yemeye elim bu şarkıya gitti bilmiyorum. şu anda elimde sigara hala bulunmakla birlikte ne enerjikğim ne de neşeli..
hangi kafayla yapıldığını hala çözemediğim gecenin 3'ünde nedense muhteşem giden şarkı. yabancı dil bilmenizi gerektirmez harika bir vokal bize yakın melodisiyle yatağınızda sizi kıpırtatmadan 8 dakika geçirtir ve sessizce yatağa bırakır.
tapar'ı olduğum (bkz: anathema)'nın bir çok şarkısını coverlamış, albüm kapakları, tarzları, lirikleri, sound'ı vs. bakımından "anathema v2" gibi dursada aslını yaşatmaya devam eden; bunu yaptıkça kendini de sevdiren (bkz: antimatter)'ın müthiş parçası.
lirikse lirik, sound ise sound, mazoşizm ise ben. *
insanın kanını zehirleyen, dinlendikçe ölüme yaklaştıran antimatter şarkısıdır. nasıl bir şarkı böylesine sizi aşağı çekiyorken aynı anda da sizi rahatlabiliyor ve hatta üzerine kendi vücudunuzdan çıkmanıza ve kendinize şöyle uzaktan bakmanıza neden olabiliyor, havsalaların pek alası yoktur.
bu adı taşıyan bütün şarkılar bir başyapıt değeri taşır değerli arkadaşlar. bu kelimeyi gördüğünüzde, yanınızda tornavida, alkol ve kız arkadaş gibi kesici delici, yaralayıcı, öldürücü şeyleri uzaklaştırın.
muhtemeldir ki king crimson'ın parçasından etkilenmiş olsunlar, böyle bir alman progresif rock grubu da vardır. 71 yılında çıkardıkları self titled albümleri aslında blues etkili progresif rock sevmeyen kişiler tarafından pek beğenilmeyeceği düşünülse de önerilir. görece en sağlam albümleri stop look and listendır. bu bahsedilen görece sağlam albümde aslında modern müzik anlayışına yaklaşık bir albüm elde etmeyi başarmışlar ve fly adlı parçalarındaki klavye soloda aslında pink floyd'un o dönemde live at pompeide yaptıklarından arda kalmamışlardır *. sanırım son albümleri return to realityde progresiflikten kopup iyice rock yapmaya başlamışlar ve we can get together diye bir parçaya da sahip olmuşlardır. güzeldirler.
