yunan filozofu epikuros'un öğretisi.
epikuros'un düşüncelerinin (çoğunlukla kaba bir biçimde) yaşama ilkesi yapılması. hazlara, sevinçlere yönelik bir yaşamın erek edinilmesi.
sokrates insanın nasıl iyi bir yaşam sürebileceğini bulmak istiyordu. kinikler ve stoacıların sokrates yorumuna göre insan kendini maddi lükslerin etkisinden kurtarmalıydı. ama sokrates’in aristippos adında bir öğrencisi daha vardı. yaşanan duyusal hazları olabildiğince artırmayı hayatın asıl amacı sayan aristippos, en büyük iyilik haz, en kötü şey ise acıdır, diyordu. bu yüzden, her türlü acıdan kaçınarak yaşamanın yolunu bulmak istiyordu.
i.ö. 300 civarında atina’da epikuros (i.ö. 341-270) tarafından yeni bir felsefe okulu kuruldu (epikurosçular). aristippos’un haz ahlâkını daha da geliştiren epikuros bu görüşü demokritos’un atom öğretisiyle birleştirdi.
epikurosçular genellikle bir bahçede buluştukları için bahçe filozofları diye de anılır.
stoacıların tersine, epikurosçular politika ve topluma fazla ilgi göstermemişlerdir. epikuros felsefesini dört unsur haline özetlemiştir: “tanrıdan korkmanıza gerek yoktur. ölüm konusunda endişeye kapılmanıza gerek yoktur. iyi olanı elde etmek kolaydır. korkunç olana katlanmak kolaydır.”
epikuros’tan sonra bir çok epikurosçu tek yanlı bir haz bağımlılığına yöneldi. “içinde bulunduğun anı yaşa!” ilkesini benimsediler. günümüzde epikurosçu sözcüğü genellikle olumsuz anlamda, “sadece kendi keyfini düşünen kişi” anlamında kullanılmaktadır.
