her ne suretle olursa olsun, bence acımak insanda olmaması gereken bir şey. bir insana acımanın ondan kendini üstün görmeyi gerektirdiğine katılıyorum.
Anneannem körler okulundan emekli. Çocuk bakar ve bulaşık yıkardı. Bazıları kısmen görüyordu.
Yıllar içerisinde kendisini çok seven çocuklar tanıdı. Anneannem çok yaşlandı, onlar orta yaşa geldiler.
Bugün hâlâ telefon açanlar var ve hepsinin bugün eli iş tutuyor, kiminin emeklisi var.
Kısmi görme engelli insanlar hasta veya mutsuz değiller sadece az biraz farklılar.
her ne suretle olursa olsun, bir insana acımak en başta ondan kendini üstün gördüğün manasına gelir. fiziksel olarak ondan üstün olabilirsin, ama bu acımayı değil şükür etmeyi gerektirir. o engelli diye, bu onun senden alçak olduğu manasına gelmez.
herkesin farklı özellikleri vardır ve bu özellikler hayat yapbozunun birer parçalarıdır. bu yüzden engelli bir insana fazlaca acımak en başta ona bir saygısızlık olduğu gibi aynı zamanda anlamsızdır. Evet.
Acımak insanın kendini tatminin bir yolu, yapacak şey yok, acı, yapacak şey olduğunda da iyilik yaparak kendini tatmin et, ama gerçek hep böyleydi, hep böyle kalacak.
acımak değildir, ilgi göstermektir. gerektiği gibidir yani.
--spoiler--
acıma yetime; döner koyar götüne diye çok önemli felsefik bir söz vardır; buna biraz itimat etmeli insanlar. hiç kimse sütten çıkmış ak kaşık değil lan, ehe
--spoiler--
engellilerde acıma değil onlara uygun ortamların yaratılmasını isterdi sanırsam.mesela sikindirik belediyelerin yarım metre kaldırım yaparken 70 derece açıyla engelli yolu yaparak ''aaa bakın bizim belediye engellilere nasılda duyarlı'' diye dostlar alışverişte görsün mantığı uygulamaması gibi...
hiç kimsenin başka bir kimseye acıma hakkı yoktur. buna cüret etmek anlamsız. fiziki engeli olmayan kendini ne sanıyor ki, bir engelliye acıma hakkını kendine buluyor bunu anlamak güç. onlara kendilerini engelli gibi hissettiren fiziki engeli bulunmayanlar. karşıdan tekerlekli sandalyesinde, yakını tarafından itilerek gelen, ya da otistik kızını yürüyüşe çıkaran annenin yerine koyun kendinizi ve mütemadiyen "ay yazıııık" şeklinde bakışlara maruz kaldığınızı hayal edin. bu çok zor değil, her an onun yerinde olabilirsiniz. engelli birini görmezden gelmek, göz göze gelmemeye çalışmak ya da acır gibi bakmak yerine sıcak bir "merhaba" demeyi deneyin. onlara "engelli" değil de "engeli olan bir "insan" gibi bakmayı deneyin. belki hayat o zaman onlar için daha yaşanır hale gelir...
