Gereksiz alınganlık ve melankolinin ete kemiğe bürünmesidir.
Öyle ki o adam tekerlekli sandalyesinde otururken sen kalkıp bir su içeyim demeye utanırsın, yürüyebildiğin için kendine küfredersin.
Sanki engellerinin sebebi sağlam insanlarmış, engelli oldukları için ekstra ilgi ve alaka gerekirmiş, herkes onların üzerine titremeli ve her sözünü tartarak söylemeliymiş gibi üstünüze bir yük bindirirler.
Özürlü dersiniz, alınırlar.
Engelli dersiniz, bozulurlar.
Ne dyeceğinizi şaşırırsınız.
Zordur işiniz amenna.
BElki bir adım geriden başladınız yarışa.
BElki aşklarınızı, dostlarınızı kaybettiniz, toplumdan dışlandınız kimi zaman.
Bu duygusal çöküntüyü anlayamayacak kadar dongoz değiliz.
Ama madem siz de her normal insan gibi olduğunuzu, toplumdan ayrı bir yere sınıflandırılmak, ayrıştırılmak istemediğinizi vurguluyorsunuz her seferinde..
O zaman ayakları tutan ahmet' e nasıl davranıyorsam, tekerlekli sandalyedeki ahmet' e de öyle davranabilmeliyim.
Alınmamalı, gücenmemeli.
Velhasıl onca dert yanmalarında biraz topluma haksızlık edildiğini düşünüyorum.
Nerede elinde değneği yolu bulmaya çalışan bir ama görse koluna girip yolunu tutuyor, tekerlekli sandalyesiyle kaldırımdan inemeyene topluca yardıma koşuyor, sırf onların derdini tasasını dinlemek için dilsiz alfabesi öğreniyor,zeka özürlü bir çocuğun saçlarına saldırıp kendisini linç etmesine aman çocuk üzülmesin ailesi kırılmasın diye sessiz kalıyor benim insanım.
