Zihinsel ya da bedensel engelli çocuğu olan anne ve babalardır. Çocuk büyütmek başlı başına sorumluluk ve çaba isterken, bir de engelli bir çocuğa sahip olmak, sorumluluk ve görevleri ikiye katlar. Sabırlı ve güçlü olmayı gerektirir. Gözyaşlarınızı saklamayı, içe akıtmayı öğretir.
En büyük korkuları yaşlanmak ve ölümdür. Kendileri için değil, evlatları için kaygılanır ve O'nu bu hayatta yalnız bırakmak istemezler.
Elleri öpülesidir...
birlik olmalıdırlar. öncelik her daim çocuk olmalıdır. çok çok sabırlı olmalıdırlar yoksa pişman olacakları şeyler yapabilirler. ve kendilerini toplumdan soyutlamamalıdırlar. engelliler bu toplumun bir parçası bunu unutmamalıdırlar.
ve net söylemeliyim ki çocuklarının okul ve rehabilitasyon merkezlerine sık sık görünmelilerdir.
edit: çocuğu asla eğitimsiz bırakmamalılar. ve her şeye rağmen gülümsemeyi de. çok ağlarlar içlerinde durmaksızın bi yara kanar ama anne babasının yüzünün güldüğünü görmek/ hissetmek çocuğa iyi gelecektir.
haklarında yazılacak pozitif değerler sayfalara sığmaz. özet geçmek gerekirse:
günümüzde bir çoğu çocuklarının engelli olacağını gelişmiş teknoloji sayesinde önceden haber alabilmektedir. ancak ona rağmen kürtaj olmayıp çocuklarını dünyaya getirirler. takdir edersiniz ki, bu arabada emniyet kemeri takmamaya benzemez. çok daha büyük cesaret isteyen bir harekettir. dünya üzerindeki en cesur insanlardır.
engelli bir çocuk hatta yetişkin gördüklerinde, hayvanat bahçesinde ilk defa gördüğü bir yaratığa bakar gibi bakan insanlarımız vardır. merak içinde bakarlar, hatta seyrederler. o bakışlar zaten yüreği yaralı ebeveyni deler geçer. ama çocuklarına üzüntülerini belli etmezler. dünya üzerindeki en güçlü insanlardır.
sizin benim gibi sosyal hayatları yoktur onların. bizim sinemaya gittiğimiz vakitlerde, onlar hastaneye giderler. biz arkadaşlarla kahve içerken onlar çocuklarıyla meşgullerdir. bazı şeylerin eksikliğini hissettirmemek için olanca güçleriyle çabalarlar ve bunu kendilerine ayırmaları gereken zamandan çalarak yaparlar. dünya üzerindeki en fedakar insanlardır.
çocuklarının engeli tek başına devam etmesine engel ise en büyük korkuları ölümdür. her gece düşündükleri budur, ben gidince ne olacak? hele bir de maddi durumları iyi değilse çocuklarına sonra kim bakacak? dünya üzerinde ölümden en çok korkan insanlardır.
yaralı kuzularını bağırlarına basarlar. sevgi çemberinde büyütmeye çalışırlar. karşılıksız ve saf sevgidir verdikleri. normal bir ebeveynden çok daha ötelerini görürler sevgi okyanusunda. dünya üzerinde yüreği en çok sevgi dolu insanlardır.
çocukları engelleri nedeniyle geri kalır, bazı konularda eksik kalır. emek ister sabır ister öğretebilmek veya alternatif yol bulabilmek. denerler sürekli, hem çocukları hem kendileri. bıkmadan usanmadan denerler. dünya üzerindeki en sabırlı insanlardır.
sadece gözlemlerime dayanarak yazdığım bu noktalar bile tarih boyunca gelmiş geçmiş bütün büyük düşünürlerin en öncelikli erdemler listesinin en üst sıralarında yer alır. başka söze hacet var mı?
bir akrabam tarafından birebir yaşanan durumdur.45 yaşında zihinsel engelli bir evlada sahipti. iki hayta oğlu daha vardı. hep dua ederdi "allah beni oğlumdan önce almasın yoksa perişan olur" diye. ne yazık ki 6 ay evvel vefat etti. ve engelli oğlu perişan oldu.
