hayirdan anlamayan ama yine de saygi duydugum kisilerdi ta ki 1 sene oncesine kadar.
birgun arkadasla geziyoruz karsida dergi satan cocugu gordum arkadasa gel su taraftan gecelim demeye kalmadan bizi gordu ve yanimiza geldi. Bak arkadasim almayacagiz bosuna yorulma dedim. Tamam olsun ben anlatayim diyor, gerek yok biliyorum ne anlatacagini diyorum yok az dinleyin deyip duruyor. Baktik kacis yok o ara da elimde yenmis misir vardi dur bari su misiri atayim dedim. Neyse attim geri donerken bir seye takildim, biraz hopladim zipladim falan neyse ki dusmedim ama cocuk hafif siritarak demez mi bak az kalsin sen de ozurlu olacaktin diye. Sadece cok komiksin diyebildim. Hala almayacaksin yani dedi. Almiyorum zorla mi dedim ve almadan gittik. Artik hayir istemiyorum bile demeden geciyorum yanlarindan.
genelde makbuz da verirler. gerçekten o yere gitsin gitmesin genelde alırım o tür dergileri. çünkü kendine bile geçiyorsa para ihtiyacı vardır belki diye düşünürüm. iyi niyetinizle verin o parayı 3-5 lira fakir yapmaz ya sizi. hiç ummadığınız anda iyilik size geri dönebilir.
destek olunmaması gereken ögrencilerdir. veya insanlardır. o dergilerin hepsi matbaayla anlasılıp 1 liradan az fiyatlara bastırılıyor ve satılmaya calısılıyor. insanların duygularıyla oynanarak para kazanılmaya calısılıyor. bunu da bilin mal mal is yapmayın.
bigün bu modellerden bi tanesi yolumu çıkmıştı eve giderken.öyle bir göz vardı ki kızda, ömrü hayatımda öyle şey görmedim.gözlerinde öyle bi boğuldum ki az daha cüzdanı vericektim 'al ulan al hepsini al ' diye.
sonra hemen toparladım kendimi ve yoluma devam ettim.ve o gün anladım ki ben böyle basit güzel kız oyunlarına gelcek adam değilmişim.
