sırf engelli olduğu için bebeğin yaşam hakkını elinden almamıştır.
yok geleceğini düşünüyorum, öyle yaşamak istemezdi fasa fiso bunlar. sorumluluk duygusunu, bir an önce üzerinden atma isteği.
anne karnındaki bir bebeği sırf engelli diye aldırmakla, engelli bir insanı karşına alıp 'böyle yaşamak istemezsin öl bence' diyerek vurmak aynıdır. hassasiyet, yaşama hakkına saygı. ayrıca, herkes potansiyel engelli diyoruz. o halde hepimiz ileride engelli olursak ihtimali üzerinden 'yaşamak istemeyeceğiz, dışlanacağız, mutsuz olacağız' diye öldürtelim kendimizi. çocuk engelli dahi olsa, sağlıklı bir aile ortamında yetiştiği sürece engelini aşırı problem yapmayacaktır. bu resmen insan ayrımıdır. sağlıklı olan kalsın, sakat olanı attır, platon ırkçılığıdır. ayrıca, engelli olmayıp hayatından memnun olmayan mutsuz olan pek çok insan da mevcuttur. onların yanında, engelli ama yine de mutlu insanlar da vardır. lütfen gençler.
hz. adem ve hz. havva'nın dünyaya getirdiği bu insanlıktan cehennemlik olanları için ağlamalarına denk sayılmaktan çok uzak küçük bir sınavdır. cehenneme girecek zalim bir evlat yerine cennete girecek mü'min bir engelli evladı dünyaya getirmek daha hayırlıdır. üzülmezsiniz.
anneliğin verdiği duygusallıkla alınmış, ileride büyük problemlerin doğmasına neden olabilecek bir karardır.
özellikle down sendromu taşıyan beyinsel engelli çocuklarda, kararı veren anne-babaların ölümünden sonra varsa kardeşlere, yoksa yakın çevrelerine büyük sorumluluklar yükleneceği de unutulmamalıdır.
sacmadir. daha dogmamis olcak, hayatin tadina bakmayacak. ne oldugunu bilmeyecek ve aci cekmeden olecek. zor ve isyan ederek hayat yasamaktansa hic yasamasin.
aslında bir nevi gereksizdir, belli aydan sonra aldırılamaz dense bile çocuğun engelli olacağı anlaşıldığı an gebeliğe son verilebiliyor. bu yasal bişey. ayrıca saçmadır da dünyaya getirmek hem annenin kendisi için hem çocuk için.
eli öpülesi, saygı duyulası falan bi durum değildir. bi insanı ömür boyu acı çekecek olmasına, dışlanacak olmasına, soyutlanacak olmasına rağmen dünyaya getirmek acınası bir durumdur. eli öpülesi değil.
Ne olursa olsun cocuk candır candan bir parcadır. Down sendromlu cocugu olan bir yakınıma "çocuğunun böyle olacagını bilseydin doğurturmuydun" dedigimi hatirliyorum da " sen kafayi mi yedin? Sadece bir kol ve ayak olarak dogacagini bilseydim bile dogurturdum" demesi ve bunu diyenin baba olmasi beni cok etkilemisti. Anneyi dusunemiyorum bile.
engelli doğacağını bile bile bu dünyaya getirilen, hayatında normal bir insandan çok daha acı, eziyet ve zorluk çekecek olan çocuktur. yaratılışına lanet edecek, kaderin kurbanı olmak zorunda kalan zavallı bir çocuk olacaktır. ızdıraplı bir hayat süreceğini bile bile böyle bir çocuğu dünyaya getiren vurdumduymaz aile yapısını oluşturan etmenler incelenmelidir.
Yaşamaya hakkı vardı diye zırvalamayacağım. Tabi hakkı var madem bu hayat onun neden istediği gibi koşamıyor madem bu hayatı ''eşit'' bir şekilde yaşayacağız o neden öyle? Keşke dünyaya getirmeseymiş engelli birinin gören insanların gözlerine bakın bi acıma var hepsinde bunu görmek o kişi için her gün ölmek değil mi?
diğer yazılanlara bakıyorum da, nasıl bir hüküm görüyor insanlar kendilerinde? ne kadar da basitmiş bir insanın yaşamı üzerine karar verebilmek. bu nasıl bir zihniyettir ki başkası ileride çocuğuna aşagılayan gözlerle bakacağı için kendi canından bir parçaya ölümü daha uygun bulsun? asıl böyle düşünen insanlar olmasa o engelli çocuğun yaşamı daha güzel olacaktır. herkesin mutluluk kıstası farklıdır ve engelli bir çok insan en ufak şeylerle bile mutlu olabilen insanlardır. o yüzden bu tür insanların engellilerin sürekli mutsuz ve ızdırap çeken insanlar olacağını düşünmeleri normaldir. asıl yok edilmesi gereken beyinlerde ki engeldir. acaba diyorum kendileri bir kaza sonucu engelli kalsa ilk firsatta kendi canlarını alırlar mı?
bu düşüncelere ne kadar karşı çıksamda çoğu insanın yaptığına karşın asla kolay bir karar olacağını düşünmüyorum. karar verirken insanların tartıların'ın hassasiyetine bağlıdır hangi tarafın ağır basacağı. eger bir anne engelli çocuğunu aldırırsa onun bileceği iştir. fakat asla bu durumu haklı çıkarbilecek nedenler yoktur. bu yüzden hata olduğunu bilen insanlardır düşüncelerini ciddiye alabileceğim. hem bir cana kıyıp hem de buna sözde haklı nedenler bulmak yanlıştır ve aşılması gereken şeylerdir.
yoluna düşen taşı tökezleyip düşeceği bir engel olarak değil de basamak olarak görmeli ki insan ilerleye bilsin. engeller yokmuş gibi davranarak yok olmazlar. onlarla yaşayabilmektir marifet olan.
türkiye gibi az gelişmiş bir ülkede, engelli çocuk dünyaya getirmek sorumsuzluktur. kaldırımları bile engelliler için cehennemdir. sanayi ülkelerinde her türlü yaşam zorluğu düşünülmüş ve hayat ona göre dizayn edilmiştir. şimdi soruyorum siz sayın yazarlara, müslüman bir ülkede engelliyle bir insanı bogmak mı, yoksa onun da rahat yaşaması için çevresini dizayn etmek mi muhammet ümmeti olmak. öyle allah demek le hemen ümmet olunmuyor, önemli olan sorumluluklarını yerine getirmektir. doğurmak bir yeti değildir itler de doğuruyor derler, önemli olan onu yaşatmaktır. yine diyen ne dogru demiş; "ergene karı boşamak kolaydır" diye. HEMEN isi ümmete, cennete bagladiniz halloldu. ula bu recep imanlı gençlik yetişitireceğim derken mal yetiştiriyor.
Ne olursa olsun evlat. Engelli dogan cocuga yasama hakki vermeyip ay bu normalmis bunu doguruyum ben demek kadar bencilce bir hareket yok. Evet belki engelli cocugu dunyaya gelince acı cekmesin diye dusunerek aldiriyolar ama bu dunyada imtihan dunyasi. Gunah lan allah onu ole yaratiyorsa senin ne haddine engelli diye aldirmak. Dupeduz cocugun getircegi iki kat sorumluluktan kacmak. En azindan masumlar zararsizlar kotu dusunmuyolar. Engelsiz dogup kotu evlat olup sana dunyayi dar edenden kork sen.
Çocuğa haksızlıklıktır. O çocuk Büyüyünce anne beni niye doğurdun diye yakınıcak psikolojisi bozulcak arkadaşları Çevresi dalga geçicek en iyisi bunları yaşatmamak için hiç dünyaya getirmemek..
