günlük ve varoluşsal gailelerle şu bahar vakti her taraftan fışkıran çimen, leylak, toprak, çiçek açmış kayısı ağacı kokusunu bile doyasıya duymaktan, doğanın bir kez daha hayat bulmasının coşkusunu idrak etmekten, akşamların o yumuşak esintilerinin iç gıdıklatan hafifliğini hissetmekten aciz bir biçimde geçen geçen şu günlerimde, müzik dinlemenin bile zevk vermediği şu günlerde, kısaca içimdeki şarkının bittiği şu günlerde loop'a alıp onlarca kez dinleyebildiğim ve hatta zamanlı zamansız zihnimde çalmaya başlayan yegane müziktir ending credits...
hep merak ederim, 50-55 yaşlarına gelirsem şayet, geriye dönüp baktığımda bu parçanın fon müziği olduğu anılar ya da anısızlıklar hakkında neler düşüneceğimi. o kadar özeldir.
çok rahat bir film sonu veya oyun sonu parçası olabilir bu. ben yazarım sayfalarca veda yazısı, bu adamlar ending credits çalar, aynı kefeye koyabilirsin.
1.21 ve 2.34 de başlayan bölümleriyle ama koyma fiilini gerçekleştiren şarkı geri kalan bölümler gayet güzelken ne zaman bu bölümlere gelinse akla unutulamayan sevgili geliyor yada sadece benim için geçerli bir durum bu bilemiyorum.
