insanın hayatı boyunca yaşamış olduğu en üzgün andır.
pazar akşamıydı. arkadşımla birlikte yurtta fizik yazılısına hazırlanıyorduk. sınava girmemek için neler vermezdim diyordum... sonra babam aradı telefonu açtım. ne yapıyorsun nasılsın. konuşma fasılları. sonra iyice lafı dolandırmaya başladı. 'baba ne oldu' dedim. 'oğlum x abin vefat etti' *dedi. bir anlık beynim durdu. düşünemiyordum. sonra hıçkıra hıçkıra bağırmaya, ağlamaya başladım. kalktım. kitabımı topladım. saat 9 du. eve gitmem. sonra da cenazesine gitmem gerekiyordu. ablamı aradım. sesi normaldi. ama benimki berbattı. hemen anladı bir şeylerin ters gittiğini. sonra biri mi öldü dedi. 'x ...' dedim. ve ablam çığlık attı. teli kapattım artık kendimi kontrol edemiyordum. yarım saat kadar sonra kendime geldim. valizimi hazırlıyordum. ama saat 10 olmuştu. yurttan çıkmak için öğretmenlerden birinden izin kağıdı gerekiyordu. uğraşamam onunla dedim. bahçe kapısına gittim çıkartmadılar. dizlerim zaten tutmuyordu. o halde izin kağıdı almak için belletici öğretmeni aradım. aldım izini. allahtan babam burdaki bir arkadaşına taksi yollatmış . ona bindim. garaja gittim ve otobüse bindim. eve vardığımda annem hala ayalamamıştı...
bu olayı hatırladığımda hep içimde bir burukluk hep gözlerimde yaş...
