Her gelen yolcunun sanki elektrik almak istercesine omuzuna donunulandır. -kardeş şunu uzatırmısın, alır uzatır. neden sonra şoförün bin zahmetle denklediği para üstünü de yine o zatı muhterem iade etmek zorundadır. kafasını geriye döndürür 5 liranın üstü der bakarki en arkadadır sahibi arkasında oturan ama sanki kör ve sağırmış gibi ilgisiz davranan müşteriye rica minnet uzatabilirmisiniz der ve parayı gönderir.
2 nolu koltuk müşteri değil sanki muavin koltuğudur. oraya oturan muavinliği peşin peşin kabul etmiş sayılır, ve o andan itibaren para alış verişinin baş aktörüdür. Allah tan şoför dönüpte topla abi paraları demez de işe emir karışmaz, Gideceği yere kadar al para ver para tıngır , mıngır giderler, hatta insan o harala gürele esnasında yolculuğunun farkına bile varmaz bir bakmış geleceği yere varmıştır...
bir gün herkes muavin olacak. Öyle ani olur ki ne olduğunu anlamadan elinde paralar kalakalırsın. Arkadan vermeyen var mı diye bağırma da gerisi mühim değil.
şoföre en yakın oturan kişi olduğundan, o kabinin atmoferi, el oyası göz nuru dantelli kombinasyonu, garip ayna süsleri, vitese takılı renkli saç tokaları arasında zavallı yolcunun gözü döner, şoföre 'abi' diye hitap eder, yolculardan ücretleri alır, para üstünü ayarlar, ücreti vermeyen yolculara ön koltuktan diklenir, ta ki kendi durağına gelip, arabadan inip temiz hava alıp beynine oksijen gittiği an gelene dek.
