ben çok yalnızım. ama bu yalnızlık biraz garip. aslında bak, garip de değil. hayatım boyunca yanımda duracak bir arkadaş buldum. yani dost diyemeyeceğim bunlara. sevgili gibi geçiciydi hepsi. şimdi hiçbiri yanımda değil. ne sevgili, ne de dost. adamın dostu var, ama sevgilisi yokmuş. bu yüzden yalnızmış. kendisi öyle diyor. sen yalnızsan ben neyim?
benim en iyi dostum hep sevgilim olmuştur. genelde ben, her şeyimi anlatırım onlara. gizlemem. o da bunu önemser. önemserlerdi yani. ama onlar da yok. artık dostluk kavramına inanmadığımdan yanımda duracak bir arkadaşım da yok. işte yalnızlık budur. herkes çok uzaklardadır.
az önce bir yalnız yazmış, "konuşacak bir kız arıyorum sözlükten, vallahi seks değil amacım. konuşmak sadece." diye. inan bana yalnızlığın en çaresiz hali budur. eğer yanında hiç kimse yoksa yalnızsındır.
artık yanına kimse yanaşmayacak diye düşünürsün, kimse yüzüne bakmayacak diye. ve sonra; umut yok olur. sanal mutluluk dersin kendi kendine. uyuşturucu olduğunu bilirsin, ama boş ver dersin. uyuşsun yeter. en çaresiz yalnızlık böyledir işte.
yalnızlığın en çaresiz hali; çevrende kız arkadaşların, dostların vb. varken kendini yalnız hissetmen oluyor. yüzsüzlük olarak görebilirsiniz ama şöyle açıklayım :
-çölde susuzken hiç olmazsa vahanın umudu vardır içinizde fakat eğer vahada susuzsanız, bariz susuzsunuzdur, umudunuz yoktur,.
en çaresiz yalnızlık insanın aslında sadece kendisiyle başbaşa olduğu gerçeğidir. hiç kimse bir başkasının ne bildiğini, ne duyduğunu, neler gördüğünü ve en önemlisi de ne hissettiğini tam olarak bilememiştir bilemeyecektir de... bir insanı ne kadar çok seversen sev hiçbir zaman onun gözleriyle bakamayacaksındır. hani insan kendisini bedeninin içindeymiş gibi hisseder ya, en yakınların bile senin bedeninden dünyayı bilemeyecekler. işte en çaresiz yalnızlık kimsenin yerine bir başkasının geçemeyeceği gerçeğidir.
