bazen çok yalnız hissettiğim anlar oldu tabi ki. ancak bu sene yaşadıklarım, bana karşı yapılanlar o kadar kanıma dokundu ki, galiba yalnız kalmayı sevmeye başladım. bu hayatta tek kişilik düşünmek en güzeli sanırım.
Kemoterapi sonrası onkoloji merkezinin kapısına yürürken; herkesin yanında bir arkadaşı veya aile bireyi varken senin elinde sadece kaskın varken hissettiğin andır.
Birilerinin olmaması o kadar kötü değil. Hayatımda pek beni anlayan ve yanımda olan biri olmadı. Tüm mental ve fiziksel acılarla tek başıma başa çıktım. Böylesi daha sağlıklı.
yaşamımın her anında olabildiğimce ve her ileri zamanda bir öncekinden daha fazla ve daha güçlü bir yalnızlığın surete bürünmüş hali olarak insanların arasından geçtim tüm ömrüm boyunca. böyle devam edecek.
