hem arkadaşınız için hem sizin için zor bir durumdur.
bu durumu arkadaştan önce öğrenmek * daha zor tabi ki.
2 gün önce yaşadığım üzücü olay şu şekilde :
arkadaşa annesi telefon açar "oğlum antakya'ya gel seni çok özledim" der. arkadaşta ailesine çok bağlı biri olduğundan o heyecanla atlar otobüse yola çıkar.
annesi bana rica eder "oğlumu sen otogardan al, cenaze kırkhan'da olacak siz kırkhan'a halasının evine gelin. ama sakın yolda oğluma bişey söyleme bu konuda ilgili."
biz 3 yakın arkadaşız. aramızda sadece arkadaş şehir dışında okuyor.
neyse biz arkadaşa telefon açıyoruz "seni biz alıcaz *, ordan da kırkhan'a halanların yanına uğrayıp yemek yicekmişiz. annen ve kardeşlerin de ordaymış. bizi de davet ettiler."
bu söylediklerime arkadaşımın cevabı tokat etkisi yaratmıştır:
"desenize ailemde hiç eksik olmayacak."
saat 21.30 civarı arkadaş alınır. annesinin tembihi üzerine hiç bişey belli edilmez. arkadaşın "niye gerginsin sen? hiç direksiyonu iki elinle tutmazdın * " cevapsız bırakılmıştır.
cenaze evinin önüne gelinir. arkadaşımız arabadayken "ne oluyo ya burda? düğün mü var?" der.
arabadan iner. ablasını kötü halde görünce bi terslik olduğunu anlar.
ablasına "abla burda ne oluyo?" der. ablası da "cenazemiz var" diyince arkadaşımız bi anda "halam mı öldü?" diye hıçkıra hıçkıra ağlayarak eve doğru çıkar.
biz arkadaşımızı zar zor tutunca ablası acı gerçeği söyler "hayır. babamızı kaybettik."
ciddi söylüyorum teselli bile edemezsiniz.
çünkü her söylediğiniz söz ona babasını hatırlatır.
benim başımdan da böyle bir olay geçmişti.
1-2 gün bekledim yanında. sonra 4-5 samimi arkadaşı toplayıp hava almaya çıkarttım.
yavaş yavaş sohbet muhabbet derken bir hafta sonra alışmaya başladı.
tabi ki hep aklına geliyor ama o da belli etmezdi.
ama çok şükür birkaç ay içinde atlattı.
beraberinde sizin de çok zor günler yaşamanıza sebep verecek acı bir olaydır. ne yapacağınızı bilememenizdir. teselli etmek, onu zamanla avutmak hiçbir şeye fayda etmeyecektir. oturun onunla ağlayın; ama siz güldüğünüzde ona neden sen de gülmüyorsun bakışları atmayın. çünkü güldüklerinde kendilerini suçlu hissediyorlar. gerçekleri kabul etmeleri çok zor oluyor; ama ölüm allah'ın emri. yapacak bir şey yok. kolay gelsin..
Haberi alır almaz bir arkadaşla koşa koşa gittik adım atamadım geri dönmek istedim elbette gittim yanına sıkıca sarıldım ağladık hep birlikte. Birşey konuşulmaz ki zaten böyle bir durumda. Başını yaslıcak omzunuza ağlıcaksınız. Sonra içini dökmeye başlar o anlatır sizde dinlersiniz.. Geçmez ama en azından yalnız olmadığını bilir.
çok boktandır. yazık ki benim de başıma geldi. üstelik üzerinden 1 sene geçmiş olmasına rağmen kızcağız hala atlatamadı durumu. hala alıştırmaya çalışıyorum ama fayda etmiyor.
