insana aslında ben yalnızmışım dedirten anlardan biridir, siz ağlıyorsunuzdur, onun için önemsiz olan ama sizin canınız olan sevgilinizden ayrılmışsınızdır, en yakın arkadaş karşınıza geçip nispet yaparcasına gülüyorsa, ya çok komiksin onun için mi ağlıyorsun diyorsa kırılırsınız, içinizde birşeyler kopar ve artık o en yakın arkadaşınız değildir, belki hep yakınlarınızda olacaktır ama iyi gününüzde, arkadaşın ne olduğu kara günde anlaşılır. (bkz: iyi gün dostu)
en yakin arkadasin yuzune bir yabanciya bakar gibi bakmaktir. artik eski samimiyetiniz olmadigi icin kendisinden uzaklasmaya baslamanizla devam eden surectir. arada ki kirginlik unutulmayacak kadar buyukse herkesin kendi yoluna gitmesi mantiklidir.
Anlam verememektir. Farın karşısında çakılıp kalan tavşan gibi olursunuz nedenini düşünürsünüz ama tek yaptığınız eski anıları hatırlamaktır o zaman iş işten geçmiştir.Hâlâ eskisi gibi olmayı düşünmek içinizde ukte kalır.
