bak buraya kadar her şey normaldi.
bugüne kadar normaldi...
ben, benim hayallerimden başkalarının uçurtma yaptığını görene kadar her şey gayet normaldi.
soruların cevapları vardı.
çok soru vardı belki evet;
ama cevapları da vardı.
bugüne kadar ben bi şekilde idare ediyordum seninle.
ama artık değil, kimsenin sandığı kadar hayat dolu değilim.
işin kötüsünü söyleyeyim:
geri dönecek kapım yok. zira ben bütün köprüleri yaktım giderken.
bu noktadan bir adım geri atamıyorum.
ileri gitmeyi de istemiyorum.
çok fena tuş oldum bu sefer. kıpırdayamıyorum.
kısılı kaldım akreple yelkovan arasında.
dertleri pazara çıkarmışlar,
herkes kendi derdini seçmiş
derler ya.
değil işte o öyle.
ben seçmezdim böylesini.
bu kadar pişmanlık istemezdim ben.
insan hep mi yanlış yapar?
hiç mi doğruyu bulamaz
ikisi aynı şey galiba.
hep mi üzer çevresindekileri...
bi yerlerde bi tuş olmalı,
fabrika ayarlarına geri dön.
bulsam onu.
bu sefer hayatın mna koyucam ama...
keşkelerim var daha tövbelere gebe.
miyadı dolmamış çileler var...
