en uzak, o adsız ve kimselersiz,
o yitik yıldızda duyuyor musun?
bir stradivarius inler kendi kendine,
yayı, reçinesi, köprüsü yeşil...
önce bendim diyor ve sonra benim...
ölümsüz, güzel ve çetin...
ezgisidir dolaşan bütün evreni,
bilinen, bilinmeyen ıssızlıkları...
canımı, tüylerimi sarmada şimdi
AHMED ARiF
Bundan tam 4 sene önce bugün saat 2-3 suları. Babaannem, ismimi ondan aldığım, çocukluğumun büyük bir kısmını onunla geçirdiğim kadın uzun bir hastalık sürecinin ardından son nefesini vermişti. Bize de son görevimizi yapmak düşmüş onu "boncuğum" diye seven eşinin, dedemin yanına gömmek üzere cenazeyle birlikte yola çıkmıştık.
Bir yerde mola vermiştik ki ben oraya gelene kadar ağlamaktan gözlerim şişmiş ve duruma alışamayacak kadar kötü durumdaydım. Arabadan indim ve hemen yanımızda babaannemin cenazesini taşıyan o arabaya uzun uzun dokundum. Aslında onun bedenine çok yakındım evet ama bir o kadar da uzaktım, onun ruhuna.
işte o gün anladım ki en uzak mesafe kaybettiğiniz sevdiklerinizin ruhu ile sizin bedeniniz arasındaki mesafedir.
Sağından 1 cm ilerisi. Kanıt: solumuzdan başlayarak dünya yuvarlak kanısına inanarak dümdüz gidiyoruz. Dünya yuvarlak olduğu için sağımızdan 1 cm ilerisine ulaştık. Kimbilir kaç km dir?
