en son ki ramazan bayramı ve ertesinde bayağı mutlu olmuştum. herhangi bir nedeni de yoktu aslında, çevrem arkadaşlarım ailem, bir de konuştuğum bir kız vardı. ama sonrasında onun ile de ciddi bir mutabakat olmadı. bu saydığım mutluluklar da öyle aman aman unutamadığım mutluluklar değildi yani. sonucuna kendi gayretimle gittiğim mutluluklar olsa keşke. hatırlarsınız 2013'te karlı bir maç vardı. sneijder juventus'a yerden yuvarlayıp galatasaray olarak tur atlamıştık. o esnada unutulmaz bir replik " allahım gooooool" ha işte bende hayatımda ki iş, aşk, mutluluk, kişisel başarı, şuydu buydu meselelerinde böyle haykırmak isterdim.
sözlük başlığı adı altında bir soru başlığı gibidir. en son ne zaman mutlu olmak anlamı çok geniş bir şeydir. çünkü bizim insanlarımız aslında mutlu olunacak şeyleri mutluluktan saymayabiliyor. kendine göre yani. ama işte o küçük ama samimi mutluluklar zora ki değil de insanın kendi isteğinde olan bir şeydir. her insanın mutluluk ölçütü farklı olabilir. ben en son çok güzel bir dua aldım. o yüzden mutlu olmuştum hatta bununla ilgili hikayemi anlatacaktım ama sonra düşündüm, kötü yani yanlış yaptığım hatalarımı bahsetmiyor isem sık sık, iyi olan şeylerim de bende kalsın istedim. fakat dayanamadım söylemiş oldum ayrıntılı olmasa da. swh. gerçekten çok güzel bir dua aldım. ve içimde ki kıpırtılar bambaşka oldu. hayat güzel aslında. vallahi güzel. kuşlar, vapurlar, martılar demeyeceğim tabii. hayatı bırakmamak güzel olan. her zaman söylerim. mutlu olmadığımız anlara pişman olacağız öbür dünyada. hep dertlerle boğuşmak nereye kadar değil mi.
çok uzun zaman olmadı, mutlu olmayı bilirsek mutlu oluyoruz. bu en son mutlu olma olayı biraz da basit mutluluklardan mutlu olmaya bağlı. bence insanlar mutlu oluyor ama bunu değere sayacak mutluluklardan saymıyor. herkes değil ama bir kısım böyle sanki.
17 yaşımdayken halısahada kornerden Bala göte gol atmıştım. Bilerek yapmış gibi karizmatik bir şekilde sevinmiştim. Şimdi minyatür kale maça bile almıyorlar beni!
Beklentilerimi yok etmeye çalışacağıma karar verdiğim andan beri sürekli mutluyum. Okumak da beni yatıştırıyor, zihnim dinginleşiyor.
Bunları sürekli yazıyorum diye çok okuduğumu falan sanmayın yabancılar ortalama günlük 600 s okuyor pühhh ben 300 belki o da tüm koşullar sağlandığında. Çok kötü.
Bu akşam sokakta yürürken annemin öğrencisi beni tanıdı, ben o zamanlar ilkokuldaydim. nasıl hatırlayabildin dediğimde sınıfa gelirdin ve tenefuste hep çubuk kraker yerdin hiç unutmadım dedi. Bahçede bacaklarımı sallayarak kraker yediğim günleri özledim.
Kendimi çok uzun zamandır çok mutsuz hissediyorum. Sadece bazı günler diğerlerinden daha az veya daha fazla oluyor. Aslında tam olarak beni mutsuz eden şeyi de tarif edemiyorum. Uzunca düşündüğüm zaman yaşamak, aidiyetsizlik, sevgisiz bir ortamda büyümüş olmak gibi nedenler bulabiliyorum. Ama ne yapsam içimi bir çocuk gibi mutlulukla doldurabilirim bilmiyorum. Özünde neşeli bir insan olmanın bu kadar yaralayıcı şeyi yaşayıp, ruhunda bir sürü iyileşmemiş veya da iyileştiğini sanıp her bir dokunuş da daha çok acıyan yaraları varsa belki de artık mutlu olmak veya iyi hissetmek masalsı bir hayal olabiliyor...
Aslında bununla ilgili çok şey yazabilirdim, kendime veya karalama defterime yazıyordum. Ama artık yazmak, bunu konuşmak da iyi gelmiyor.
Sadece erken saatlerde ya yatağıma girip uzunca bunu düşünüyorum ya da küçükken nedenini anlamadığım şekilde büyüklerin uzaklara dalmasını yaşıyorum.
Ne kendimden ne de hayatımdan hiç umudum olmayalı birkaç yıl oluyor..
