Kalbin taş kesilmesiyle beraber duygu yoğunluluğu bir türlü yakalamamanın getirdiği olumsuzluklarla beraber kalpteki taşlığın gözlere etkisidir. Ağlamazsın uzun süre ve bütün hayatın duygusuzluklar üzerine kurulur. Manevi değerler yitirlmeye başladığının göstergesi maddiyata eğilimdir.
çocukken her şey ne de güzeldi, sokakta oyunlar oynardık, annenin babanın elinden tutup pazara giderdik. tabi o zamanki ağlamalar basit şeyler içindi, görülen ve alınmayan bir oyuncak, altına yapmış olmanın verdiği pişmanlık, delicesine dünyayı sallamamacasına oynanan oyunda yere düşüp dizleri parçalamak ağlama sebepleriydi.
sonra büyüdük; okul başladı, anneden, evden kısa bir süre de olsa ayrı kalma düşüncesi, çok önemli matematik yazılısından 4 alınması, öğretmenden azar işitilmesi gibi sebeplerdi ağlatan. sanki; biraz daha büyümüştük, gerçek dünyaya ilk adımımızı atmıştık, sorunların en başındaydık halbuki...
yetmedi daha da büyüdük, çevremizdeki insanlar bir bir bizi terketmeye başladı, ölümün acı gerçeğini ve yalnızlığını öğrendik; ağladık hem de hiçbir çocuğun ağlamadığı şiddette, salya sümük.
zamanla o da geçti; sıra aşık olmaktaydı. unutulmazları yaşadık, kendimizden çok sevdiğimiz, kılına zarar gelmesini bile istemediğimiz sevdiceğimizi kaybettik ağladık veya hiçbir zaman ulaşamayacağımız hayallerdeki sevgili için ağladık; saatlerce, günlerce... belki de en çok koyan buydu, hiçbir şey unutulmadı, anı olarak her zaman yüreğimizi sızlattı ve hep bizimle oldu.
hiçbir insan kaskatı yürekli değildir. güler, acı çeker, pişmanlık duyar... ağlamak ise; insanlığın en asil duygu gösterisidir, durduk yere ağlamak gibi bir kavramın olmamasından dolayı; en son en çok hatırlanandır. sebebi akla geldikçe; tekrar tekrar ağlatandır.
Hayatimda kendime en sasirdigim an bu sorunun bana yoneltildigi anlardan biriydi. "En son ne zaman agladin" dun dedim. Evvesi gun sorsaydi yine dun diyecektim. Bi oncesi yine dun. Neden agliyosun peki. Ona cevap yok. Celisik duygularin, anlamsizliklarin icinde aglayip duruyordum. Her gun. Omuzumdaki agirligi hep hissediyordum ama yuku göremiyordum. Yine agliyordum.
Nasil dindi aglamam,neden dindi bilmiyorum ama bi sekilde bitti. Simdi garip ama o huznumu ozledigim zaman bile oluyor. En beter his,hissizlikten güzel cunku..
Bana olandır. Uzun süredir ağlamadım, en son ne zaman ağladığımı da hatırlamıyorum. ister taş kalpli ister duygusuz diye düşünün ama ikisi de değil. Benim göz yaşım beni ağlatacak olan insandan daha değerli. Bir de böyle düşünün.
içinde bulunduğum durum. en son ne zaman ve ne için ağladığımı hatırlamıyorum. iyi ki de hatırlamıyorum.
çocukken çok ağlardım. sebebi ise acizlikti. ne zaman aciz hissetsem, ağlardım. lise çağımdan bu yana ağladığım çok nadirdir.
sanırım ağlamak benim beynimde acizlik ile kodlandığı için ağlama eylemine yakın olduğumda acizlik hissiyatını yaşamamak için ağlamıyorum. bu güzel bir şey.
1 hafta olmadı. Youtubede salaklanırken, şehit olan kardeşlerimizin bize bıraktığı emanetlerini toplayıp bir videoda kolaj yapmışlar. Ağlamamak anormaldir zaten.
Keşke ben de hatırlamasaydım ama unutmama fırsat kalmadan, ağlamak için başka sebepler çıkıyor. En son turkcell reklamında oynayan kıza ağlamıştım mesela.
