Kendimi affettim. Olmayacak sevdaların peşinde bunca zaman koşup sağlığımı bozdugum için çok kırgındım ama geçti. Ver elini kivom baştan başlıyoruz. Yaşayacağız bu hayatı.
Sanırım kendimi. Yıllarca kendini suçlamış biri olarak, bu iyiliği sadece kendime yapabilirim gibi geldi. Onun dışında haksızlığa uğradığımı düşündüğüm konulara sebep olan kimseyi affedemiyorum. istesem de olmuyor, yapım buna müsait değil.
hiç kimseyi. geçmişte beni aldatan birini affettim ( tabi ki tekrar aldattı). hatalarını görmezden geldiğim insanların angaryalarına, çirkinliklerine maruz kaldım... hata yaptığımda kendimi affetmekte zorlanırken başkalarına bol kepçe iyilik dağıttım.
artık yetti. hem halim yok hem de affetmemenin bazı durumlarda daha iyi geldiğini farkettim. sonuç; daha yalnız, daha mutluyum.
Kendime karşı işlediğim hataları düşünüyorum da kendimi affetmem çok zor ama insanların hatalarını düşününce kendimi affedip değer vermek şerefsiz insanlardan daha önemli. Bundan sonra böyle... Neden bundan sonra diyorum çünkü kendisini çok çabuk hiç eden bir insandım hâlâ alçakgönüllü insanlara tapıyorum bu başka ama ben kendim olarak değerliyim, kanıta ihtiyacım da yok... Yazık ya ne çok hata yapmışım kendime karşı üzücü. Ama sorun değil hallettim.
