Bu aksamustu babaneme. Onunla her konustugumda telefonu kapatmadan mutlaka seni cok seviyorum derim,eger duyduysa ki agir isitiyor ve dogal olarak bazen duymuyor ben de seni cok seviyorum zeytingozlum der o da. Nasil derler, sesinin guldugunu hissederim bunu soylerken.
Bunun disinda kalbimdeki sevgiyi kimseye soyledigime hic pisman olmadim. Birini/bir seyi sevmenin keske denecek bir yani yok bence.
Bu dünyada iki şey varmış söylendiğinde vücut bulan, görünür olan, bilinir olan. bunların ilki; sevgiymiş. O yüzden, canlı-cansız her neyi seversek sevelim, bunu dillendirelim. Bitkiler; kendilerine sevgi sözleri söylendiğinde daha verimli olurlarmış. Japonya'da heykeli olan, köpek haçiko'yuda anımsayalım. Hani kendini seven sahibini, vefatından, kendi ölümüne kadar, tren istasyonu önünde, tam dokuz yıl bekleyen. Aklı olan insanı, yani sevildiğinin idrakinde olan insanı düşünelim birde; Neler başarmaz seveni uğruna.
Söylendikten sonra şekil kazananın ikincisi ise nefretmiş. Acizane, Onu ne aklımıza nede dilimize getirmeyelim, temennisiyle.
Uzun zaman sonra dün gece ona dedim. Açıkçası ilk o dedi ve duraksadım bir an. Kısacık zaman geçmişti tanışmamızdan beri ve aklımda hiç böyle bir şey yoktu. Zaten böyle güzel şeyler de pek planlı olmaz.
Beyza ya söyledim kankam olur kendisi, durduk yere söylüyorum zaten genel olarak. Sağ olsun o da beni bozmaz o da seni seviyorum der ve dedikoduya devam ederiz.
kız kardeşime.
ben sevdiğime söylerim sevdiğimi.
ben de öyle yetişmedim. büyürken bu lafı işitmedim hiç.
ama görebiliyorsunuz yanlışı doğruyu, biraz cesaret sadece.
