portakal reçelidir. ama kaliteli bir şey çıkması için emek ister yapmak. anne eli değmiş olanları lezizdir. şarkısı da vardır. portakal reçeli değil ama portakal çiçeği diye. swh. olsun yine de sevilir.
hanımeli reçelidir.
Bir kere minik bir kavanozda aldım çiçeğini çok sevdiğim için. Bolu'da, amasra'nın girişinde satılıyordu. bildiğim
kadarıyla hanımeli kokusu esans olarak çıkarılamıyor, hiçbir yerde bulamadım. bu yüzden reçelden yüksek beklentim yoktu; dümdüz şeker yerim derken baharın tadını almıştım tek kaşıkla.
eve döndüğümde -misafirler vardı- aldığım diğer reçelleri gösterdim, hanımeline dokundurtmadım. fark ettiler yediler sonra yarısını. pisler.
az kaldı, bitecek diye yiyemedim kalanını. arada bir kaşık alıyordum. zaman geçtikçe şekerlendi, sertleşti reçel. cam şekeri kıvamında daha da muhteşem bir şeye dönüştü.
sonra annem "bitmiş bu" diye atmış reçeli. çünkü anne o, bir şeyleri atmaya programlı.
o gün içimde bir şeyler öldü... baktığım her yerde açık pembe reçeller görmeye başladım. aradım ama bulamadım. internette de satılmıyor.
