katıldığım durum. hayat öyle hızlı ve zor bir koşuşturma ki,insan bu tür anıları çabukça unutuveriyor. hatırlayabildiğim kadarıyla en mutlu olduğum anım 2. sınıftayken öğretmenin hergün ki düzenin aksine çok kısa ve basit bir ödev vermesiydi. sınıfça şaşırmıştık, derler ya hani "çocuklar gibi şendik" aynen öyle oldu. ödevi serviste bitirip boş boş takılmıştım sonra. gerçi o zamanlar ps3 te yoktu evde bilgisayarda.
